Van Greifswald naar Dziwnöw

Melancholieke gevoelens en weemoed overvielen me vanochtend. Het was nog vroeg. Greifswald was nog in diepe slaap verzonken toen ik reeds op de fiets stapte. Ik verlangde naar mijn krantjes en bijbehorende kopjes koffie...

Even buiten de stad werden mijn zinnen verzet. De bomen waren nog gehuld in een ragfijne sluier, alsof ze van kristal gemaakt waren. Met de nadruk op gemaakt. Gemaakt, gecreëerd, geschapen, een meesterlijke artiest was hier aan het werk geweest. Mysterieus ook met die mist en stilte.

Op dit moment ben ik in Polen aangeland. Hoe ik de plaatsnaam dien uit te spreken weet ik natuurlijk niet. Mijn Pools is niet zo best.

Anders was dat met de koopman uit de Nederlanden in de tijd van de Hanze die zich met zijn handelspartners uit Noord Duitsland, Scandinavië en het Baltische gebied probleemloos verstaanbaar kon maken. De koopman voer in die tijd nog op zijn schip met handelswaar mee. De verschillende dialecten vloeiden dan als het ware probleemloos in elkaar over. De huidige staatsgrenzen waren er nog niet.

Het was vandaag echter niet allemaal idylle. Ik ben welliswaar weer zo'n 130km opgeschoten, dat is fijn, maar de laatste 30 zijn me echter geheel niet meegevallen. Zonder een fatsoenlijk wegdek werd ik over allerlei bospaden gestuurd. Flink stoempen en een enkele keer zelfs afstappen. Ik ben blij dat mijn fiets en computer het overleefd hebben. Met mijn achterwerkje is het echter minder florissant gesteld.

Tot 1868 liep er in Lübeck een nachtwacht rond die de bevolking maande hun huizen op te zoeken. De klok heeft elf geslagen, elf is de klok, riep hij 's avonds door de straten, dit begeleid door het signaal van een toeter.

Het lijkt mij dat hij hier nu ook rondloopt en mij maant om mijn bedje op te zoeken. Ik ben gehoorzaam.

Dobranoc i spij cicho