Helsinki en naar Travemünde

Alles wat je weet staat het kijken in de weg.

Het is Midzomernacht, de hemel staat open en de feeën vliegen in het rond. Zo word ik welkom geheten in Finland, het land met wel meer dan tienduizend meren. Het is acht keer zo groot als Nederland en heeft slechts vijf miljoen inwoners. Overal zou je omringd zijn door pure natuur, maar in gedachten heb ik zelf al weer afscheid genomen van de monotone naaldbossen.

In werkelijkheid was het niet een openstaande hemel, maar waren het loodgrijze wolken die mij van boord begeleidden. Bij aankomst in Helsinki. Had ik misschien een lange onderbroek en een borstrok moeten aandoen. Wat was het toch koud! 

Midzomernacht wordt door de Finnen groots gevierd. Bepakt met tentjes, matrasjes, eten en drank trekken ze naar één van de vele eilandjes om het nachtelijk zonlicht te aanschouwen. Of men trekt naar een van de meren om daar grote vreugdevuren aan te steken. De langste dag van het jaar valt normaal gesproken rond de 21e juni, maar wordt hier veelal gevierd op de 24e, de dag van het Sint Jansfeest. Al vanaf de 6e eeuw komen buurtgenoten bij elkaar en maken met z'n allen een groot vuur. Er wordt gezongen en gedanst en de moedigsten springen over of door het vuur. Als een meisje en een jongen hand in hand door het vuur sprongen, was hun band voor altijd bezegeld. Met Sint Jan was het indertijd voor vrouwen mogelijk om een vrijer te vinden ...

Het feest, gepaard gaande met het drinken van grote hoeveelheden alcohol wordt door veel vrijgezellen nog steeds aangegrepen om een partner te vinden. Een soort carnaval van het noorden dus.

Alcoholisme is hier sowieso een probleem en het aantal zelfmoorden in het late voorjaar, waarbij de donkere winter voor velen te lang duurt.

Als gevolg van het Midzomernachtfeest was in Helsinki echter bijna alles dicht. Geen feest voor mij dus en ook geen vrijster te vinden. 

Dik aangekleed heb ik nog wel een ommetje door de stad gemaakt. Eigenlijk waren er geen hoogtepunten. Jammer van het weer, zo zal Helsinki voor mij voorlopig een grauwe grijze stad zijn. Voor een eerste indruk krijg je nooit een tweede kans. Dat geldt ook hier, want tijdens mijn vertrek een dag later, kwam het zonnetje weer door, maar niet genoeg om mijn beeld van Helsinki te doen wijzigen.

Nu zit ik op de boot naar Travemünde, waar ik morgen weer op de fiets stap. Ik ga zo eerst nog even een kopje koffie en een croissantje scoren, om daarna weer op te gaan in de muziek die uit mijn mp3tje klinkt. Het is weer tijd voor Schubert.

Muziek geeft al onze aandoeningen weer, zonder ons daadwerkelijk te kwellen. Ook als je niet zo van klassiek houdt of niet gewend bent om er naar te luisteren, verwijs ik je toch even graag naar opus 100, van Schubert dus. Het is ook gebruikt als muziek voor de film Barry Lyndon;  https://www.youtube.com/watch?v=R7ixGAOwCiQ.

Ik word vervuld door weemoed die ik niet kan thuisbrengen. Dat simpele motiefje, het ontroert ...