Van Dziwnöw naar Mielno

Ik hoef niet de wereld af te reizen om wijzer te worden, of toch wel?

Het is mijn blik, mijn toeristische blik waarmee ik op dit moment Polen en haar inwoners beschouw. Vanuit mijn eigen ervaring. De wereld als mijn eigen subjectieve voorstelling. Daarbij moet ik er voor waken niet te veel te gaan vergelijken.

Maar ook hier weer ruimte, een enigszins afwisselend landschap en het leven van weleer. Herinneringen aan vervlogen tijden komen bij me op en dat stemt me enigszins mistroostig. Het landschap en de huizen vertellen niet alleen een verhaal over zijn vroegere bewoners, maar hier ook over de mensen die er nu wonen. Oude boerderijen die door keuterboertjes nog in gebruik zijn. Een paar kippen en koeien erbij die naar mijn idee nog steeds onder erbarmelijke omstandigheden leven. Het zijn ook mijn herinneringen van alweer 40 jaar geleden waarin er in ons dorp nog een aantal boeren waren die op dezelfde wijze aan de kost dienden te komen.

Af en toe kom ik een dorpje tegen, maar dat versterkt de indruk van verlatenheid en een eenzaam leven alleen maar.

Maar klopt dat beeld wel? want ineens sta ik oog in oog met een grote stier. Langzaam beweegt hij loom zijn kop mijn kant uit. In de wei, een stier, vergezeld door enkele vriendinnen, zo lijkt het wel. Dus zo verkeerd heeft hij het nog niet, bedenk ik me. Er zal wel prikkeldraad tussen hebben gezeten.

Een heel ander beeld krijg ik wanneer ik weer dichter bij de kust ben. Daar timmeren de Polen behoorlijk aan de weg. Er wordt veel gebouwd en het is er vrij  druk.

De Polen zijn naar mij toe erg vriendelijk, maar kijken over het algemeen toch alsof ze een heel zwaar leven hebben. Terwijl ze daar aan de kust toch vakantie aan het vieren zijn. Er kan nauwelijks een lachje af.

En ach, je weet het, pech hebben is voor mij slechts een klein obstakel op weg naar mijn uiteindelijke doel. De rit van vandaag vorderde aanvankelijk voorspoedig, totdat ik het in mijn hoofd haalde om de zee maar eens te gaan opzoeken. Een fietspad door de duinen leek me wel wat ... totdat bleek dat een klein gedeelte van dat pad nog niet was aangelegd. Ik werd 500 meter teruggestuurd om daar via het strand een stuk verder te lopen om dan na ongeveer een kilometer weer terug op het pad te komen. Nou, dat was toch een geploeter ... met ook nog eens 20kg bagage achterop.

Ondertussen vloeit de roes van mijn vermoeidheid samen met die van het bier ..

Do Jutra