Narbonne 85 km

Over stille landweggetjes en aanvankelijk met een lekker windje in de rug 'zog ich aus', zoefde ik verder naar het zuiden. Af en toe onderbroken door een lekker pittig heuveltje. Die zullen dan wel nodig zijn geweest bedacht ik me dan. Zonder kwelling dooft immers het verlangen. Het moet me ook niet te gemakkelijk gemaakt worden. Des te groter is de voldoening als ik dan over enkele weken de eindstreep passeer.

Vanochtend om 10 uur zat ik al met m'n eerste cappuccino op het terras van brasserie Molière in Pézenas en had er 30 km opzitten.

In deze streek is het weer drukker dan dat het iets noordelijker was, waar de toeristen met name aan zee of in campings langs de rivieren verbleven. Het schijnt een behoorlijk toeristisch gebied te zijn, maar de enige toeristen die ik gezien heb waren enkele oudjes op elektrische fietsen die het aandurfden om iets verder het binnenland, en dus naar de hoger gelegen dorpjes in de heuvels te komen.

Af en toe was ik toch wel jaloers op ze, dat ze zo'n fiets hadden althans.

Ik verblijf nu in Narbonne. Een gezellig oud stadje met smalle steegjes, terrasjes, winkels en bedrijvigheid alom. Dat laatste heb ik wel gemist.

La douce France, la dolce vita, het zoete leven heb ik me zojuist laten smaken. Na eerst een klein ommetje te hebben gemaakt ben ik op een terras gaan zitten en heb vervolgens behoorlijk wat koolhydraten naar binnen gewerkt.

Gisteren heb ik de route voor de komende dagen alvast uitgevogeld. Morgen eerst nog een redelijke dag fietsen naar Thuir, om dan zaterdag waarschijnlijk alleen 's ochtends nog op de fiets te hoeven zitten, naar Figueres. Daar wil ik 's middags het museum van en over de surrealist Dali bezoeken. De dag daarna op de fiets weer verder, naar Girona.

Een bezoek aan het Dali museum heeft natuurlijk alles te maken met mijn verdere reis over de wegen van La Mancha. Over de dunne scheidslijn tussen schijn en werkelijkheid. Ik ga een deel van een route volgen van iemand die slechts uit het brein van de schrijver ontsproten is.

Don Quijote ziet windmolens voor reuzen aan en een lelijke boerendochter voor de beeldschone Dulcinea. Het is niet wat het lijkt en het lijkt niet wat het is. Het zijn slechts hersenspinsels van de schrijver geweest. De Don, de route, de windmolens, het huis van Dulcinea .... en ik ga het allemaal bekijken.

Maar nu eerst een goede nachtrust.

Tot morgen, JW