Toledo naar Zafra

Fantasie of werkelijkheid.

Het kan confronterend zijn om naar jezelf in de spiegel te kijken. Dat geldt zeker ook voor mij na de afgelopen dagen. Tijdens het tandenpoetsen toont de spiegel mijn evenbeeld.

Wanneer een vrouw vaak in de spiegel kijkt is ze volgens Mark Twain niet ijdel, maar juist dapper. En dat voelde ik de afgelopen dagen dus ook. Het is dapper om mezelf in de spiegel te zien. Om vooral mezelf eens een spiegel voor te houden.

Om te bezinnen.

Tussen wat zich in mijn hoofd afspeelt en daarbuiten, de dingen zoals ik ze ervaar en zoals ze daadwerkelijk blijken te zijn, komen niet altijd overeen.

Naar mijn idee kan ik alles en voel me nog als een jonge God. Hoewel mijn evenbeeld een smal bekkie is gaan vertonen.

Zo verging het ook Don Quijote vóór zijn enige gewonnen gevecht, dat met de Ridder van de Spiegels. Deze ridder wilde met een spiegel als zijn schild Don Quijote tot inzicht doen laten komen. De Don een spiegel voorhouden.

Na heel even van zijn  evenbeeld geschrokken te zijn, ging de dolende ridder toch gewoon door met zijn gevecht. Standvastig als hij was, niet uit het veld te slaan en met fantasie als belangrijkste wapen.

Ook ik ga door, standvastig als ik ben en als de jonge God die ik me voel.

Zowel naar Toledo als naar Zafra heb ik 70 km gefietst. Vandaag heb ik ook een groot gedeelte per trein afgelegd om dichter bij Sevilla te zijn. Het is anders te ver om er komend weekend al aan te komen.

Om niet als een cultuurbarbaar te worden versleten ben ik in Toledo maar eens gaan rondkijken. Het is een oud stadje op een heuvel met smalle steegjes en veel kerken. Heel veel kerken.

Volgens 'Toledo in 1 dag' moest ik perse de kathedraal gaan bewonderen. Ik ben een volgzaam type, dus heb ik dat maar gedaan. Met min of meer als compensatie een bezoek aan een andere kleinere kerk die niet in het aanbevelingslijstje voorkwam. Meer in de luwte en buiten de toeristenstroom gelegen.

In de kathedraal hadden ze volgens mij een redelijk aantal bussen met toeristen laten leegstromen. Mobieltjes als fototoestel in de aanslag, de ene selfie na de andere. Het was er erg druk.

De kathedraal is verworden tot een toeristische attractie, waarvoor 10 euro wordt gevraagd om binnen te mogen. De daar begraven kardinalen zouden zich in hun graven omkeren wanneer ze al die schaars geklede mensen rond zouden zien lopen.

Als contrast ben ik dus ook een andere kerk, niet vermeld in de top 10, binnengelopen.

Hier was het publiek, als ik dat zo mag noemen, 50 tinten grijs. Oud dus.

Er waren slechts enkele mensjes binnen. Sommigen bijna dubbelgevouwen en broos. De gezichten door het leven getekend. Hier geen mobieltjes, maar rust en bezinning.

Morgen gaat de toer door, verder naar het zuiden. De route ligt immers nog steeds bezaaid met uitdagingen en ervaringen.

Ik ga zo een hapje eten en een lekker borreltje drinken.

Met dat laatste en met mijn eigen fantasie als wapen, weet ik zeker dat ik er straks voor de spiegel alweer een stuk beter uit zal zien.

Adios, JW