Clermont-l'Hérault 105 km

Het klonk vooraf aanlokkelijk. De route zou gedeeltelijk gaan 'over de vlakte van Languedoc, oneindige weidsheid en wijnranken tot zover het oog rijkt'.

Nou ben je op die wijnranken op een gegeven moment ook wel uitgekeken moet ik eerlijk bekennen. Ik hoorde vanuit de velden toevallig stemmen van mannen uit het voormalig Oostblok. Goedkope arbeid wordt hier dus ook geïmporteerd.

Ik moet toegeven dat ik de laatste dagen niet zoveel foto's gemaakt heb. Dat komt omdat de omgeving niet erg afwisselend is. Heb je één wijnveld gezien dan heb je min of meer ook al de anderen gezien, toch?

Ook komt het dat ik nog iets te veel in mezelf gekeerd ben, aan het doorstoempen om op het volgende overnachtingadres te komen. Er is minder aandacht voor m'n omgeving dan ik zou willen, maar ik weet zeker dat dat nog wel komt.

Een van de komende dagen zal ik enige van de wel gemaakte foto's op dit blog zetten. Ik heb er 's avonds ook niet altijd zin in om dat te doen.

Maar, vandaag heb ik wel lekker gefietst. Om iets over achten al vertrokken en aanvankelijk ging het heel vlot. De kilometers gleden onder mijn wielen door. Hoog boven in de lucht draaide een roofvogel zijn rondjes. Traag, zonder zijn vleugels te bewegen, zo leek het wel. Ik zag hem denken, wat doet die eenzame fietser daar beneden?

Mede doordat ik nog even naar m'n adres heb moeten zoeken werd het toch nog een beetje later dan verwacht en later dan het tijdstip dat ik via Booking had doorgegeven. Bij aankomst bleek de deur gesloten en moest ik aanbellen. Na enige tijd deed een ietwat treurig vrouwtje open. Ze was niet zo groot, een brilletje op en ze had een behoorlijk smoezelig geel shirt aan waaronder haar droevige borstjes een doelloos leven leken te leiden (sorry). Ze kijkt me pinnig aan en zegt voor zover ik haar begrijp, dat ze me al een uur eerder verwacht had. Dan schuifelt ze voor me uit naar wat zoiets als een receptie blijkt te zijn.

Wat een warm en feestelijk onthaal toch al weer!

Gelukkig, zonder al te veel plichtplegingen krijg ik mijn sleutel vrijwel meteen. Ik ben moe en sleep mezelf en m'n fietstassen naar boven, waar ik languit op bed val.

Een uur later heb ik me opgefrist en zit ik buiten op een terras, iets verderop. Laat m'n dagelijkse biertje maar komen!

"Fremd bin ich eingezogen. Fremd ziehe ich aus" ging het door mijn gedachten. De eerste strofe uit Winterreise.

Morgen vertrek ik weer van hier. Tot morgenavond!

Gute Nacht, JW