Vénézobres 100 km

Na het onontkoombare Waterloo van gisteren ben ik vanochtend weer goed gemutst op de fiets gestapt. De beenspieren waren aanvankelijk nog wat ongewillig, maar het ging snel weer goed.

Aanvankelijk regende het nog. Na enkele uurtjes brak er al weer een waterig zonnetje door.

Het was fijn fietsen door de Ardèche. Licht heuvelachtig, nooit echt steil en met de enige zekerheid die ik tot op heden bijna elke dag heb gehad; de wind pal tegen.

Op en af tussen de landerijen en de wijnranken door. Af en toe toch nog wel behoorlijk doorstoempen.

Ik heb vandaag overigens zo lang mogelijk gewacht met het definitief bepalen van m'n slaapplaats van vannacht. Ik wilde eerst maar eens afwachten hoe het vandaag zou gaan. Redelijk goed toch? alweer 100 km opgeschoten. Ik nader de Spaanse grens al tot op enkele honderden km's. Ik zal binnenkort maar eens meer in detail gaan bekijken hoe mijn route door Spanje zal lopen. Dat heb ik nog niet gedaan. Het is een beetje zoals de tip die ik gisteren heb gekregen: bedenk hoeveel je al gedaan hebt in plaats van wat je nog voor de boeg hebt. 

Spanje was 2 weken geleden nog zo ver weg. Ik had het kaartje van de mogelijke route ook nog niet op deze site gezet. Ik durfde nog niet te vaak naar de totale route van de reis te kijken. Het werkt dan vrij demotiverend als ik zie hoe ver ik nog moet.

Nu komt het dichterbij en in de wetenschap dat niets moeilijk is voor hen die echt willen, gaat het deze reis ook goed komen.

Uit de speakers van mijn laptop klinkt muziek. Ik weet al wat er zo meteen gaat komen. In een weemoedige beweging zullen eerst enkele strijkers met korte stootjes en een orgeltje  te horen zijn. Dan klinkt er een countertenor gedempt, ingetogen, klagend, geruststellend ... Cum dederit dilectis suis somnum ... want hij verleent rust aan degenen die hij liefheeft.

Met deze troostrijke gedachte val ik zo meteen in een diepe slaap. Ik ben moe.

Bonsoir, JW