Van Lübeck naar Rostock

Odi et amo ... ik haat en ik bemin. Ik ga graag op weg, maar eigenlijk ook weer niet en heb altijd al een hekel gehad aan afscheid nemen. De hele maand mei ben ik al niet in mijn hum geweest en afgelopen week stak de heimwee ook al op. Samen met een voortijdige spierpijn in mijn kuiten en de benodigde ingrediënten voor een fijne reis waren reeds aanwezig voordat ik goed en wel vertrokken was.

Gisteren met Els nog even lekker door Lübeck geslenterd. Terrasjes gepakt en een beetje rondgekeken. Lübeck was vroeger het middelpunt van alle Hanzesteden en dankte zijn rijkdom aan het riviertje de Trave dat toegang tot de Oost- en Baltische zee verschafte. Er werd vooral zout verhandeld en nu nog zie je de zoutpakhuizen en is er een zoutmuseum. Het stadje staat nog vol met historische gebouwen, patriciërshuizen en een grote kathedraal, de Mariënkirche, een prestige project van de rijke kooplieden. We hebben natuurlijk ook nog even een bezoekje gebracht aan het geboortehuis van nobelprijswinnaar Thomas Mann, maar daar was echter niet heel veel te zien. Jammer.

Vanochtend was het dan zo ver, Els ging terug naar het zuidwesten, ik naar het Oosten. Even slikken, niet te lang nadenken en gewoon doorfietsen. En  .... jullie raden het al, dat viel met de straffe oostenwind nog niet echt mee. Het eerste gedeelte ging eigenlijk nog wel, maar tijdens de laatste 20 km voelde ik de kracht uit mijn benen wegvloeien. Met een superlicht versnellinkje fietste ik uiteindelijk Rostock binnen.

Het is typisch dat je achteraf eigenlijk de zware momenten vergeet. Mijn herinneringen aan de tochten naar Rome en Sevilla kennen alleen maar mooie momenten. Natuurlijk, het ging toen ook niet altijd even gemakkelijk, maar dat staat me nog maar nauwelijks bij. Tot vandaag dan, nu voel ik het duidelijk weer in mijn kuiten, zoals tijdens de voorgaande tochten. Die vergeten herinneringen beginnen me nu ook weer hardhandig te dagen.

Doelloos flaneren, zoals dat hoort, valt nog niet altijd mee. Ik heb dan ook maar snel een terrasje gekozen waar een platinablonde vrouw met een overdreven wit blinkend gebit mij naar een tafeltje begeleidde. Schuin tegenover mij zat een klein mannetjes, hij leek zo weggelopen uit het sprookje van sneeuwitje, een van de dwergen.

Een pizza en een Rostocker werden mijn deel.

Weer terug in het hotel stemt de gedachte dat ik mezelf vandaag niet ontzien heb gelukkig en langzaam aan doe ik nu mijn oogjes toe .... ik ben namelijk toch wel erg moe.

Bis Morgen Freunde, tschüss und gute Nacht