San Juan y Martinez

'Hee, looking for a place to sleep? Het was Joseph die mij er, heel wonderlijk, als een toerist uit pikte toen ik al al zoekende in San Juan y Martinez langs hem heen fietste. Het werd al laat en ik had de moed al bijna opgegeven.

In het 4e huis waar Joseph voor me aanklopte was er plaats. Gelukkig! Ik begon al bijna scheel te zien.

Ik plofte min of meer meteen op bed en ben onmiddellijk in slaap gevallen.

Het afscheid uit Vinales die ochtend, was bijna emotioneel te noemen.

Na eerst nog mijn Spaanse les met de drie oudjes des huizes (zie foto) aan de ontbijttafel een vervolg te hebben gegeven, was ik klaar voor het afscheid. Nardo, de schoonzoon, en zijn dochtertje werden erbij geroepen. Ze waren erg benieuwd hoe ik het bij hun gevonden had, heel benieuwd ..

Zwaaien en dan weer snel op de weg letten. Stil genieten van dit mooie stukje Cuba.

Langzaam mijn aandacht weer richten op wat komen gaat.

Het fietsen viel niet mee. Mijn lijf voelde niet helemaal in orde.

Bij aankomst in San Juan, uitgeput, viel er ook nog geen enkele slaapplaats voor me te bespeuren.

In Vinales was het nog zo, dat op elke casa particular dat ook als zodanig op het huis aangegeven was. Dat waren dan ook officiële, door de staat erkende, casa's.

Hier in San Juan zijn ze niet zo van het officiële. Diende ik in Vinales bij aankomst nog aan de keukentafel plaats te nemen om mijn paspoort en toeristenvisum te tonen en in te laten schrijven, hier is dat allemaal niet nodig.

Een beetje spijt heb ik wel. Het zou me slechts enkele weken gekost hebben om met behulp van de boekjes "Spaans zonder moeite", "In drie weken Spaans", "Spelenderwijs Spaans" of "Vloeiend Spaans na een maand", de taal machtig te zijn geweest. Maar "met handen en voeten kom je een heel eind" werd mij gezegd toen ik vertelde dat ik naar Cuba zou gaan, maar geen Spaans sprak. Na een paar dagen in Cuba ben ik erachter gekomen dat ik weliswaar met m'n handen een stuk verder kom dan met m'n voeten, maar het toch ook wel fijn zou zijn om Spaans te kunnen spreken.

Joseph, die Engels spreekt, heeft me uitgenodigd om vanmiddag een kopje koffie bij hem thuis en zijn familie te komen drinken ...

Ik heb altijd wel een bepaalde moeite met zo'n uitnodiging en voel me tijdens zo'n bezoek nogal ongemakkelijk. Het is een paradoxale spanning. Ik ben benieuwd, heb grote interesse in anderen, maar ben ook verlegen en wel graag op mezelf.

Hoe het bezoek in en bij casa Joseph geweest is, horen jullie morgen.