Puerto Esperanza en La Palma

Ze komt ineens naast me zitten. In een parkje midden in La Palma. Ik ben hier vanmiddag naar toe gefietst, omdat ik denk hier een betere internet ontvangst te hebben. Elke dag de foto's op dit blog zetten kosten me erg veel tijd. Een beetje snel internet zou wel helpen.

'Waar kom je vandaan? een vraag die me de gehele dag al gesteld is. Dan kijkt ze me met haar grote bruine ogen belangstellend aan.

Ze is nog redelijk jong, maar haar leeftijd is voor mij moeilijk in te schatten, ik vergis me daar nog weleens in.

'Holanda'.

En dan begint ze druk op een soort mobieltje te typen. Het blijkt een vertaalapparaatje te zijn, Spaans Engels en omgekeerd. Er volgen een groot aantal vragen; wat ik van Cuba vind, hoe lang ik nog blijf en wanneer ik dus weer terugvlieg, hoe het leven in Nederland is ...

Nu heb ik al enkele dagen nauwelijks met iemand anders gesproken, dus vind ik dit wel weer eens leuk. Om op de een of andere manier met een ander te communiceren. Vanochtend nog probeerde ik met mezelf een geanimeerd gesprek te beginnen, maar dat was eigenlijk niet veel.

Ik heb al haar vragen netjes beantwoord, kort en bondig. Ik ben niet zo'n snelle typer.

Wanneer ik dan op een gegeven moment zeg/typ dat het zo toch wel lastig 'praten' is en ik er zo vandoor ga, laat haar apparaatje me weten 'but love will solve all our problems' ...

Ik wil niet hard zijn, maar dat is voor mij toch wel echt het teken om maar weer eens op te stappen. We schudden elkaars hand en wanneer ik wegfiets voel ik nog lang haar vochtige ogen in mijn rug.

Veel jongeren zien geen toekomst meer in Cuba en trekken weg. Zeker de laatste jaren waarin de internet toegang gemakkelijker geworden is. De andere landen lonken!

Zo, ik ga naar bed, proberen om een beetje bij te slapen. De afgelopen nacht was het weer eens een erg kort bed met een opstandje bij het voeteneinde.

Tot morgen!