Santa Lucia

Waar zal ik beginnen ?

Hoe te vertellen, deze aanraking met de harde Cubaanse werkelijkheid.

Met elk woord verarmt immers de werkelijkheid.

Daar zat ik dan, ingeklemd, in het kleine boerenkarretje achter de billen van het paard. Samengedrukt met Ramon, Anjani en hun dochtertje van zo'n maand of 8. Ze hadden mij zo'n 30 km voor mijn eindstation in Santa Lucia opgepikt.

Het fietsen was me die ochtend erg zwaar gevallen. De ontbijt-mevrouw had het nog zo gezegd: 'naar Santa Lucia? in een dag? dat is ver ... en wat een slechte weg! Pas goed op!'

Elke kilometer was, zoals dat zo mooi heet, zwaar bevochten. Er was geen wolkje aan de lucht, de zon brandde heftig, er was geen enkele schaduw, het was 30 graden en natuurlijk had ik weer eens een afslag gemist. De eerste twee uur was ik maar liefst zo'n 7 kilometer opgeschoten en was ik inmiddels al twee keer voorbij gereden door Anjani en Ramon. Vrolijk groetend, zoals iedereen hier doet.

De derde keer konden ze gewoonweg niet doorrijden. Ze zagen mij mistroostig, voor me uitkijkend, langs de kant van de weg zitten. Ze moesten mij helpen, of toch wel op zijn minst even vragen hoe het met me zou gaan.

En daar zat ik dan uiteindelijk, kijkend hoe het paardje voor ons haar werk deed. Kuilen ontwijkend en flink zigzaggend over wat ooit een wegdek genoemd werd. Een enkele keer dreigden we zelfs met paard en wagen om te vallen. Als dat gebeurd zou zijn, zou ik natuurlijk de baby, die overigens de gehele rit onverstoorbaar heeft geslapen, hebben opgevangen en mijn fiets, die ik stevig omklemde, hebben losgelaten ..

Als we bij hun huis aankomen, wordt snel de fiets van de kar genomen en dienen er door mij diverse handen te worden geschud. Het lijkt wel of de hele familie toevallig thuis is, vader en moeder van Ramon, oma die ziek is, een tante, een buur ... Ik ben een bezienswaardigheid.

Meteen krijg ik een verfrissing aangeboden en komt er iets later een kopje koffie op tafel. De moeder en het jongere zusje van Anjani staan dan ook ineens voor m'n neus.

Niemand spreekt ook maar 1 woord Engels. Ik geen Spaans.

Ik ga mee kijken hoe het paard verzorgd wordt en krijg een kleine rondleiding. Ramon is erg enthousiast en is overal trots op. Onverbeterlijk! Op de 2 paarden, het varken met de biggetjes, de kippen, de bananenboom. Hoe kan dat nou? het is eigenlijk zo'n ouwe zooi.

Was het voor hem een soort optimisme om zich te wapenen? Of was het zijn net ontdekte vaderschap?

Het treft me en het werkt aanstekelijk, zeer aanstekelijk. Mijn eindpunt van vandaag, Santa Lucia, verdwijnt daarmee steeds verder naar de achtergrond.

'Waarom niet hier blijven slapen?' wordt mij al gebarend gevraagd.

Tja, dat lijkt een moeilijke vraag. Ik moet eigenlijk nog een dertig km verder ...

Natuurlijk blijf ik slapen. Er wordt snel een kamertje in orde gemaakt, dat wil zeggen, het beddenlaken wordt gladgestreken na de rommel er eerst afgehaald te hebben. Klaar is Kees.

Binnen in huis, wat naar onze normen eerder een schuur te noemen was, was een klein keukentje en waren er enkele kamers die van elkaar gescheiden werden door kleine gordijntjes. Daarboven een golfplaten dak. Er was wel elektriciteit, maar geen stromend water. Dus ook geen toilet, laat staan een douche.

Er was een hokje dat als wasruimte gebruikt werd. Met een emmertje lauw water heb ik me daar 's avonds ook staan wassen. Dezelfde ruimte diende ook voor onze kleine en grote behoeften. Met een veger diende je het een en ander dan in een klein putje vegen. Via een slang kwam het iets achter het huis weer naar buiten ..

Vergis je niet, ook de foto's die ik hierbij voeg, vertekenen. Ze maken mooier, het lijkt haast wel idyllisch.

Ik weet zeker dat het voor het jonge koppeltje geen paradijsje op aarde is, maar door het juist wel als zodanig te zien, het hun leven draaglijker maakt ..

Tot morgen!