Saint Mihiel 100 km

Een mevrouw die aan het toeval niets wilde overlaten laat me op een toon van een sergeant majoor keuzes maken voor het eten, één of twee broodjes, koffie of thee, aardbeien of ...jam. Eén, twee of geen eieren?

Ik ben zo goed als de enige gast bij het ontbijt. Er zit nog een luidrustige Duitser iets verderop, waar ik maar niet bij ben gaan zitten. Hij wist natuurlijk al precies hoeveel eitjes door hem gewenst waren.

En ach, je weet toch wel dat Duitsers alleen reizen om de reisgidsen op hun betrouwbaarheid te controleren? Zo'n interessant verhaal zal hij dan ook wel niet hebben. Beter dat ik alvast m'n  reisdoel voor vandaag ga bepalen.

Naar Sint Mihiel,, weer terug naar Frankrijk dus. Nagenoeg de gehele dag door een eindeloos leeg landschap gefietst met koolzaadvelden en grijze dorpjes waar niemand te bekennen was. Met af en toe een bos bovenop de een heuvelkam.

Het gebied is al eeuwen lang het slagveld van Europa. Er zijn hier sinds de middeleeuwen vele oorlogen tussen de Duitsers en de Fransen uitgevochten. Nagenoeg alle dorpjes in de buurt van Verdun hebben wel een militaire kerkhof. De stille getuigen van de laatste wereldoorlogen.

Lotharingen, af en toe staat er wel een mooi huis, maar nauwelijks onderhouden. Aan afbladderend pleisterwerk wordt hier bijvoorbeeld helemaal niets gedaan.

Een terrasje waar je iets zou kunnen drinken ben ik in het geheel niet tegen gekomen. Enige frivoliteit is schijnbaar uit den boze.

Het leek af en toe echter wel weer een processie naar Echternach hoor, drie stappen vooruit, twee achteruit. Het ging al wel iets gemakkelijker dan gisteren en het lukte me om op tijd in het hotel te zijn om Tom Dumoulin de Giro te zien winnen.

Maar verbinden met internet lukte me in het geheel niet.

Zo, ik ga naar bed, genieten van het zalige comfort van een fijn lang bed.

Bonne nuit, JW