Valencia en naar Alcazar de San Juan

Zo, in Valencia ben ik eerst maar even gaan uitzoeken hoe ik naar Alcazar kon komen. Toen ik die vraag op het station stelde keken ze me eigenlijk een beetje meewarig aan. Zeker toen ik aangaf dat het alleen een heengaande reis betrof. Wist ik dat wel zeker?

De trein gaat slechts 1 keer per dag die kant uit. Vanavond om half zes de eerstvolgende en wel rechtstreeks. Dat komt even mooi uit, dan heb ik nog bijna de gehele dag voor wat sightseeing.

's Ochtends met name wat in de stad rond gelopen, het nieuwe opera gebouw en museum bezocht en 's middags een terrasje genomen. Een beetje rustig rondkijken.

Ik dagdroom eigenlijk wel veel en graag. Ik fantaseer, heb meninkjes, voorkeuren en overtuigingen, maar echt denken doe ik niet zo veel. Ik ben vaak stil en daar hou ik eigenlijk wel van. Anderen weten dan echter niet zo goed wat er in me omgaat. Niet veel bijzonders dus eigenlijk.

Ik zit dan ook graag op een terrasje naar anderen te kijken. Hoe de wereld zich voor me afspeelt, zonder daar perse zelf aan mee te hoeven doen. Ik ben louter toeschouwer. The world is a stage schreef Shakespeare vroeger al.

En dan heb ik nu ook nog de leegte van La Mancha uitgekozen als onderdeel van deze reis. Zoveel valt er hier niet met anderen te praten. Met slechts 6 inwoners per km2 en dan nog wel in het Spaans.

Het enorme plateau van midden Spanje bestaat grotendeels uit graanvlakten en stoffige velden. Toch zou er veel te ontdekken moeten zijn. In de steden en op de hoogvlakte zou ik de geschiedenis moeten kunnen voelen. Zegt men.

Molens en kastelen en de heroïsche tochten van Don Quijote natuurlijk. De zonovergoten horizonten, dat is het klassieke beeld van Spanje.

Ik ga niet meer naar Toledo, die mooie stad met een schitterend historisch centrum, maar ik zoek juist het verdorde platteland op. Hoe kan ik nou zo gek zijn geweest?? Enige vorm van tijdelijke verstandsverbijstering kan me wellicht toch niet ontzegd worden.

Als een soort dubbele afsluiting van de buitenwereld heb ik vanavond ook nog eens in een tot hotel verbouwd klooster afgesproken.

Dankzij Don Quijote komen er jaarlijks toch wel enige toeristen naar La Mancha, maar die zaten in ieder geval niet in dezelfde trein als die van mij.

Naar Alcazar zijn we wel met een redelijk volle trein vertrokken. Bij elk tussenstation stapten er enkele mensen uit. Nimmer stapten er echter mensen in. De tussenstationnetjes zagen er geleidelijk aan ook steeds verlatener uit. Op het eindstation was ik samen met de conducteur zo ongeveer de laatst overgeblevene.

Ojee, waar ben ik toch aan me begonnen?

Ondertussen ben ik in het klooster aangekomen. Het is hier, je verwacht het al, vrij rustig.

Ik zit nog even op de binnenplaats onder een stralende sterrenhemel. Schuin boven me vliegen kleine vleermuisjes schichtig hun vaste route. In de verte denk ik een uil te horen roepen.

Hoewel niet verwacht, komt er toch een merkwaardig geluksgevoel over me..

Morgen heb ik met de Don afgesproken, dus naar bed.

Groetend, JW