Campo de Criptana

Birds flying high, you know how I feel

Sun in the sky, you know how I feel

It's a knew dawn, it's a new day, it's a new life for me

and I'm feeling good.

Zo klonk het vanochtend al vroeg uit mijn mp3 spelertje. En ik had er zin in !

Vandaag stond een bezoek aan Campo de Criptana op mijn programma. Daar waar Don Quijote zijn eerste gevecht met de Gigantes, met de reuzen, aangaat.

De zon scheen en voor me lag een oneindige horizon. Daar zou ik naar toe gaan. Zoals ook onze ridder eens gedaan heeft.  Die stond ook altijd vroeg op. Hij was iets ouder dan ik en liep al tegen de vijftig, hij was taai van gestel, mager en met ingevallen wangen. Het beeld dat we van hem hebben is dat hij zit op een mager paard, met een aftands harnas aan, een lange speer in zijn ene hand en een eivormig schild in de andere. Vergezeld van zijn dikbuikige knecht Sancho Panza, gezeten op een ezel.

Na allerlei ridderromannetjes gelezen te hebben gaat de Don op pad en bindt, op een ietwat naïeve wijze, de strijd aan met de boze buitenwereld. Om onherstelbaar onrecht te bestrijden. Om te gaan waar de dappersten zich zelfs niet durven te wagen, en te proberen en blijven proberen al zijn je armen nog zo moe....

Een ware held en idealist dus.

En dan kruisen daar ineens een 30 tot 40 reuzen, woest zwaaiend met hun armen, zijn pad. Sancho waarschuwt de Don nog, maar zonder te luisteren gaat hij de windmolens te lijf ....

De molens staan op een heuvel, iets boven het stadje uitstekend. Zo kunnen ze meer wind vangen, denk ik en kijk ver weg over het land daar beneden. Dus over deze wegen trokken ze, de ridders en soldaten, monniken en pelgrims.

Ik ben nu ook een soort pelgrim geworden. Die de sporen volgt van de ridder en zijn knecht.

Het is mooi om ergens te staan waar je zo naar toegeleefd hebt.

's Avonds is het broeierig, het is de hele dag ook erg warm geweest en nu pakken een paar stevige wolken zich samen. Ik zal maar in het klooster blijven eten denk ik.

Er kan gegeten worden vanaf half negen. Ik ben de enige gast en zie de chef kok al uit zijn allerheiligste te voorschijn komen. Dat wordt weer een hoogtepunt in menselijke interactie vermoed ik. Maar gelukkig heb ik mijn vertaalapp bij me.

Het werd een Hamburguesa met frietjes.

Adios amigos, JW