Langres 71 km

Vanochtend ben ik het gebied van de champagne binnen gefietst. Dat klinkt natuurlijk niet verkeerd, maar de streek levert voor de reiziger niet veel beters op dan gisteren.

Vrijwel in het begin zag ik  een vrouw bezig met het wassen van haar ramen. Een andere mevrouw stond tegen haar aan te praten, waarschijnlijk  met het laatste dorpsnieuws. Ik was net voorbij gereden en bedacht me te laat dat ik eigenlijk een foto van die twee besjes had moeten maken. Maar dat geeft niet, straks kom ik vanzelf wel weer een soortgelijk tafereeltje tegen, was mijn idee.

Tot Langres heb ik echter nauwelijks meer iemand op straat gezien, behalve dan de automobilisten.

In de kleine dorpjes staan veel huizen te koop. Ik voel medelijden, vooral voor de jeugd die er moet opgroeien, en waarbij je heel goed begrijpt dat ze er na hun studie niet meer naar zullen terugkeren. Er wonen volgens mij ook alleen nog maar oude mensen.

Het boerenleven is veranderd. De industrialisatie heeft haar werk gedaan. Als toerist sjezen we nu met de auto door zo'n dorpje en zeggen dan: 'het lijkt wel alsof de tijd hier stil gestaan heeft'.

Nu is het wel zo dat landelijk fietsen met weinig auto's betekent dat je vaak wegen opzoekt die alleen dorpen zonder winkels met elkaar verbinden. Wat dat betreft heb ik dan natuurlijk wel de ontmoeting met deze leeggelopen dorpjes over mezelf afgeroepen.

Langres is een leuk klein vestingstadje. Boven op een heuvel, op een klein plateau, die je dan met een flinke laatste klim bereikt.

Ik heb zojuist op het dorpsplein op een terras nog even lekker zitten eten. Samen met enige andere toeristen die zich hier wel verzameld lijken te hebben. Twee Nederlanders zaten naast me. De gesprekjes zijn vaak simpel, met telkens dezelfde vragen. Waar ga je heen, hoever fiets je vandaag, hoe kom je erbij dit te doen? etc.

Onderweg hier naar toe zag ik nog een grote dode vogel op het wegdek liggen. De ingewanden lagen er los bij, iets verderop. Iedereen reed er aan voorbij. Ook ik. Hoe lang blijft zo'n dier daar nog liggen bedacht ik me. Antigone, dochter van koning Oedipus, wist in de klassieke oudheid al dat het voor ieder rampzalig is om niet te worden begraven. Iedere ziel verdient immers een rustig plekje in het dodenrijk..

Bonsoir en slaap zacht, JW