Rome naar Sperlonga

Als je je richt op wat veraf ligt, verlies dan het nabije niet uit het oog. 

Euripides.

Ik wilde even weg, weg uit het enorme tempo van haast en onvrede. Iedereen lijkt wel op drift te zijn. Natuurlijk hadden we al het toeslagenschandaal en de aardbevingen in Groningen. Nu krijgen daarbij ook nog het politieke gekrakeel, de hoge gasprijs en de inflatie in het algemeen. Auto’s die in drie seconden honderd rijden, speed pedelecs die vijftig halen. Stepjes die je voorbij sjezen. Op het fietspad word ik tegenwoordig ingehaald door elektrische fietsen. 

Nu werd ik vroeger vaak ingehaald hoor, ik ga niet zo snel, maar toen bepaalde de spierkracht en mate van conditie nog hoe snel je ging. Snelheid is agressie geworden. Iedereen zit op sociale media achter elkaar aan.

In stijl ben ik afgelopen maandag uit het overspannen Nederland vertrokken. Terwijl de wachtrij waar ik in stond naar buiten werd gedirigeerd voor een extra rondje om het gebouw, hoorde ik dat er weer niet voldoende security-personeel was komen opdagen. 

Dat had ik nog niet genoemd, overal een personeelstekort. Enkele vluchten werden geschrapt.

Het is alweer zes jaar geleden dat ik naar Rome ben gefietst. Nu pak ik daar de draad weer op en fiets door naar het zuiden. Over enkele dagen ben ik in Napels en maak dan de oversteek naar de oostkant van Italië. Dan nog verder naar beneden, om vervolgens met de boot de oversteek naar Griekenland te maken.

Maar jullie willen zeker weten hoe het met mijn fietstochtje tot nu toe gegaan is. Nou, dat viel nog niet mee, Gisteren door omstandigheden, omleiding en verkeerd rijden, 100 km. en vandaag een ingekorte rit van 60 km. zodat ik ook nog even tijd heb om dit stukje te schrijven en straks eens in alle rust te kunnen eten.

Ik moet bekennen dat ik de afgelopen dagen spieren heb herontdekt die ik al lang vergeten was. Beide dagen kon ik ook nog eens vroeg aan de zuurstof.

In het oude Griekenland was het de hybris, de overmoed, die bijna altijd fataal werd. Overmoed werd afgestraft, althans in de tragedies van 2.500 jaar geleden. Voor mij is de vraag hoe zwaar het in de Apennijnen wordt. Ik ben geen fietser en zeker geen klimmer, maar af en toe ben ik wel overmoedig.

Maar dat weten jullie inmiddels al..

De wind om m’n hoofd, zee, hemel en zon, ik zou dit niet willen missen.  Vreugde en verdriet liggen immers dicht bij elkaar.

En gelukkig heb ik in het verleden geleerd om te lachen over mijn eigen overmoed.

Onderweg heb ik nog vaak gedacht aan de tv-reclames van Stella en Amslot. De mensen daarin fietsen toch wel heel ontspannen. Ben af en toe toch wel een beetje jaloers.

Ik ga zo eten, dus voor nu, poppetje gezien en kastje dicht.

Groetjes, JW