Ken uzelf

Met enige schroom, alsof ik onuitgenodigd op een feestje kom, stuur ik je dit berichtje. Ik ben niet zo van de sociale media … vandaar mijn terughoudendheid.

De komende weken zou ik in Benidorm hele dagen aan het strand kunnen liggen, maar dat doe ik niet. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan en binnenkort stap ik dan ook weer op de fiets.

Het is dinsdagavond en ik zit een beetje voor me uit te staren. Het is stil in Hurwenen, het lijkt hier bijna uitgestorven. Buiten rijdt nog een enkele boer op een tractor. Ik ben net terug van een klein rondje over de dijken rond de Bommelerwaard en ik moet jammerlijk constateren dat mijn conditie nog niet zo geweldig is. Maar toch vertrek ik volgende week weer, naar Italië en Griekenland, om vanuit Rome naar Delphi te fietsen.

Het was Merlijn de Tovenaar die me immers al eens toevertrouwde: ‘Het is aan jou hoe ver je gaat, maar als je het niet probeert, zul je het nimmer weten’.

En ik wil het weten. In ieder geval of ik het hoog gelegen Delphi op de fiets bereiken kan.

Eerst nog fietsen over het Zuid-Italiaanse platteland. Op dit moment heb ik het beeld voor me van zingende Italiaanse vrouwen die met manden gevuld met wijn, worst en kaas en een groot rond brood, hun op het land werkende mannen een lunch komen bezorgen, waarna ze nog even gaan dollen in het hooi. Deze voorstelling is mooi en misschien kan ik er nog iets van meepikken, maar het lijkt me een beeld uit vervlogen tijden.

Voor mij zal het de komende weken af en toe wat minder romantisch zijn, dat besef ik me wel. Wanneer ik onder de brandende zon of in de regen over het slechte wegdek en tegen de heuvels op aan het fietsen ben.

Het was de oppergod Zeus die ver voor onze jaartelling twee adelaars liet uitvliegen van de twee uiteinden van de aarde. Op het punt waar ze elkaar ontmoetten lag Delphi.

Delphi was dé navel van de wereld, hét pelgrimsoord van de zogenaamde Antieken. Enkele duizenden jaren geleden trokken mensen daar heen om het orakel vragen voor te leggen en om raad te krijgen bij grote beslissingen in hun leven. Het was in wezen een doorgeefluik van en naar de goden. Het orakel, de Pythia, was een priesteres in de tempel die gebouwd was ter ere van de god Apollo. Zij was gezeten op een heilige drievoet en was bijna de gehele tijd in een soort trance. Uit de onsamenhangende klanken die zij uitstootte formuleerden de andere aanwezige priesters dan weer de orakelspreuken.  

Ik heb geen specifieke vraag en ik heb ook niet het idee dat ik op een dood punt in mijn leven zit. Wel ben ik benieuwd wat deze reis met me gaat doen. Misschien zegt het orakel wel dat ik gek ben, misschien ook niet. In ieder geval zal ik straks een ervaring rijker zijn.

Komende vrijdag eerst nog groots een klein feestje vieren wanneer mijn vriend Sander en zijn Brenda elkaar het ja-woord geven, waarna ik maandag naar Rome vlieg. Op Schiphol zal het wel weer gezellig druk zijn.

De verhalen, beelden en filosofische flarden van gedachten gaan weer mee als proviand achter op mijn fiets. Kom er maar lekker bij zitten!

Over een week of vier zullen we dan, als de goden het willen, aankomen in Delphi.

Ave, Jan Willem