Naar Erateini

Zoals Lucky Luke tegen zijn paard zegt, hop hop. 

En dat fluisterde ik tegen mezelf toen ik de boot in Patras uitreed. Ik wilde al meteen wat meters maken en afstand nemen van de ‘s nachts snurkende Italianen en Grieken. Van slapen was er dus niets terecht gekomen.

Inmiddels zijn we weer een dag verder, het is nu vrijdag en ben ik vanochtend in alle vroegte vertrokken. De klinkers in de weg waren de hitte van de vorige dag nog aan het uitwasemen.

Het zou vandaag een dag van aangekondigd leed worden. Veel hoogtemeters zouden immers  nog gaan volgen.

Af en toe stond ik even stil om van het uitzicht te genieten. Hoe de zee overging in de heuvels en die weer overgingen in de lucht.

Het zweet druipte de gehele tijd van mijn lijf.

Waarom koester ik toch de ijdele hoop dat de jaren geen vat op me zouden hebben.

Hebben jullie dat ook?

In de rubriek’ elke dag z’n tegenslag’ vandaag voor het eerst: een kapotte band. 

De Pythia, daar hoog in de bergen, die aan de stervelingen doorgaf wat de Goden er van dachten. Op haar drievoet door de dampen omringd.

Het zou fijn zijn als jullie ook eens een samenvattinkje van een tragedie zouden lezen. Om het gemakkelijk te maken geef ik hierbij een link voor het verhaal van Oedipus. Om onder andere te lezen wat voor prominente plaats het orakel in de Griekse samenleving innam.

https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Oedipus

Uit eigen ervaring weet ik dat het gehele stuk van Sofocles  door twee personen te spelen is.

Over enkele dagen kom ik al aan in Delphi. De spanning is gemengd met weemoed.

Juist de komende dagen zal ik weer flink moeten klimmen. 

Ik heb zoveel moeite moeten doen om tot hier te komen, slechte wegen, het verkeer, weer en wind heb ik moeten trotseren.

Het moet moeite kosten. 

Het is een droevig stadje waar ik nu ben, al snel was er niemand meer op straat.

De krekels zijn nog steeds wakker, maar ik vind het welletjes. Tot binnenkort.