Itea

Verwacht niet dat Delphi je rijkdom zal geven, Delphi geeft je de reis.

Snel nog een kopje koffie, dat moet kunnen.

Het is zaterdagochtend en nog prettig stil buiten op het terras van hotel Mistral.

Naarmate ik Delphi nader, des te begerenswaardiger wordt mijn comfortabele thuis.

Thuis is de plek die je niet meer opmerkt. Thuis is alles wat je oog ontmoet vertrouwd en zoals je het kent. Dat is natuurlijk precies waarom je je er thuis voelt.

Dan weer vecht ik me de berg op, dan weer doe ik al dansend eer aan mijn bijnaam ‘de adelaar van Hurwenen’.

Ik koester de ijdele hoop dat ooit iemand mij zal bezingen. 

Na een spectaculaire afdaling tussen olijfbomen door, kom ik aan in Itea.

Het stadje is weids en wit. Het ligt tegen de Kirra aan, de oude haven van Delphi, waar mensen de reputatie hadden de orakelgangers te bestelen. 

Het stadje maakt een sympathieke indruk. Restaurantjes en terrasjes direct aan zee, de andere kant van de weg is druk met winkels en hotelletjes. 

Al snel zit ik aan het water.

Het is overigens de Golf van Korinthe waar ik de laatste dagen langsheen fiets..

Morgen zal ik vanuit Itea de kronkelweg omhoog inslaan, nog 17 km naar Delphi. Ik zie de smalle steile weg al liggen, althans dat denk ik, haarspeldbochten slingeren door het verdorde groen. De eerste helft van de route zal nog wel redelijk vlak zijn.

In de rubriek iedere dag z’n eigen tegenslsg; gisteren had ik mezelf buitengesloten en moest 3 uur wachten tot ik weer naar binnen kon. In plaats van mijn kamersleutel had ik mijn fietssleutel mee naar buiten genomen.

In gedachten zie ik al drommen mensen in lange gewaden zogenaamde offerkoeken kopen en vol van spanning in afwachting zijn van wat het orakel hun goat vertellen.

Er hangt veel vanaf, levens van een eenling, van hele volkeren. Liefdes, oogsten, geld, oorlog.

Maar dat is voor morgen.

Op het moment dat straks mijn hoofd mijn kussen raakt, zal ik meteen in slaap vallen. 

Tot de volgende keer ::: vanuit Delphi