Naar Biksi

Daar fiets ik Letland binnen. Als een postmoderne monnik die zijn lichaam teistert om zo zijn geest te kunnen overwinnen. Wind tegen, heuveltje op heuveltje af, tussen de naaldbomen door ...

Tot zover mijn aantekeningen gistermiddag om een uur of twaalf. Ook had ik op dat moment nog graag iets willen vertellen over de menselijke keten van 600 kilometer die op 23 augustus 1989  gevormd werd van Talinn via Riga naar Vilnius door circa een miljoen Balten, die op die wijze hun unanieme vrijheidswens tegenover de toenmalige Sowjet Unie hadden geuit ...

Maar aan mijn aantekeningen van die dag heb ik gisteren helemaal niet meer gedacht. Niet meer kunnen denken. Ook niet aan wat ik eventueel nog zou willen schrijven.

Tjeee, in wat voor een een  grindbak was ik deze keer toch terecht gekomen !

Riga zou vanuit Plungé nog ruim 200 kilometer zijn, maar een overnachtingsplek op ongeveer de helft van die afstand was niet te vinden. Wel was er nog een camping op 130 km met kleine huisjes waar je zou kunnen slapen. Het lag aan een meer en aha, er was ook een suite.

Dan toch maar 130 km fietsen, hoewel dat voor mij een behoorlijke afstand is.

Het ging 's ochtends uiterst voortvarend. Ik heb ergens in het noorden van Litouwen nog een lekker kopje koffie gedronken en zou daarna via een provinciale weg Letland binnenrijden. Lekker rustig aan, ik had tijd genoeg.

De foto van de grensovergang heb ik hier bijgevoegd. Het goed lopende Litouwse afvalt hield bij de grens ineens op en de weg veranderde in steengruis, gravel, ik weet eigenlijk niet hoe ze het noemen. Op de foto's zie je ook enorme stofwolken bij het passeren van een auto.

Aanvankelijk dacht ik nog dat het maar een paar kilometer zou duren en dat er dan kwalitatief behoorlijk asvalt zou volgen, maar dat bleek slechts een illusie te zijn. Een illusie die vier uur heeft voortgeduurd.

De fiets, mijn polsen en mijn achterwerk hebben het flink te verduren gehad ! Het was ook frusterend dat je als het ware geen kant uitkunt. Tachtig kilometer terug, op de grond gaan zitten mokken, of toch maar proberen zo goed als mogelijk door te gaan. Ik ben ook geen enkel dorpje of iets dergelijks tegen gekomen.

Zo'n 20 kilometer voordat ik bij de camping zou zijn, leek de verlossing zich aan te dienen... afvalt ! Dus snel doorgassen om nog een beetje op tijd aan te komen.

Ai, vier kilometer vóór het einde weer de wildernis in, weer een grindpad en ik was er eigenlijk al bijna.

Allerlei vreemde visioenen flitsten ineens door me heen. Door de lange rit en inspanning ging ik bijna hallucineren. Het zal toch niet, het zal toch niet een camping van zo'n Nederlands stel uit een aflevering van 'Ik vertrek' zijn, dat hier op de meest verlate plek van het land iets probeert op te zetten ?! toch geen naturistencamping ..

Het viel mee. Er was echter niemand op de camping en na wat heen en weer gebeld te hebben kwam er iemand met een sleutel van mijn suite ..

Snel douchen en via het laatste grindpad snel weer terug, waar ik een plek gezien dacht te hebben waar nog wat te eten te krijgen zou zijn.

Proost en tot morgen in Riga !