Naar Nida en door naar Plungé

'Litouwen heet het land dat al mijn zintuigen en gevoelens beheerst. Ik voer u mee naar een ver, nevelig, liefdevol en rustig land.' Aldus de Litouwse dichter Milosz.

Met die woorden in gedachten reed ik gisteren zijn land binnen. Ik was nog steeds op de Koerse Schoorwal en had zojuist de grens met Rusland gepasseerd. Auto's werden weer helemaal leeggehaald en er werd weer uitvoerig met spiegels onder de auto's gekeken. Ik had slechts 2 tassen aan m'n bagagedrager. Die moesten volgens de beamte natuurlijk ook even open ... het viel me mee dat ik er niet alles uit hoefde te halen.

Het was weer een heel serieuze zaak en als ogen toch eens de spiegels van de ziel zouden zijn, nou, dan vrees ik het ergste. Een vriendelijk lachtje kon er niet vanaf. In totaal weer 4 keer mijn paspoort laten zien en 4 keer op een slagboom moeten wachten tot dat die omhoog zou gaan.

De Koerse Schoorwal is zo'n 100 km lang, op z'n breedst ruim 3 km en op z'n smalst ruim 300 meter. Aan de kant van Litouwen is het beschermd natuurgebied, Veel naaldbomen en duinen gezien. De wal is ooit van nature ontstaan en werkt eigenlijk nog steeds. Zo lag het Nida oorspronkelijk veel westerlijker en is het de afgelopen honderden jaren al verschillende keren op nieuw opgebouwd.

Het fietsen ging goed, vandaag weer ruim 100 kilometer gedaan. Fietspaden heb ik overigens nog weinig kunnen ontdekken, dus moet ik het nog maar even doen met gevaarlijk vlak voorbij scheurende auto's.

Op de een of andere manier voel ik me hier toch veiliger dan in Polen of Rusland. De mensen zijn vriendelijker, minder nors, de taal klinkt iets zangeriger en dus aardiger. De Polen en Russen waren meer in zichzelf gekeerd. Het hotel waar ik nu ben heeft bijvoorbeeld om te dineren ook enkele tafeltjes met een speelplaatsje en speeltoestellen voor kinderen. Zoiets had ik in Polen in het geheel niet gezien. En nee, ik geloof niet dat ik bevooroordeeld ben. Het eten is gevarieerder, de mensen kleden zich fleuriger ...

Terwijl op de achtergrond de tv onverstaanbare klanken uitslaat heb ik het idee dat de wijn gestaag haar werk aan het doen is. De hoogste tijd dus om naar bed te gaan.

Tot de volgende keer.