Kriebels

Het is weer gaan kriebelen. ‘Wat, nu alweer?’ hoor ik jullie hardop denken en ‘Jan Willem, je kent je eigen tuin nog niet. Ga daar eerst eens kijken!’

Ja, ik vertrek komende donderdag naar Cuba om daar het land door te crossen. En ja ik weet het, vorige week is er nog een dodelijke orkaan over de hoofdstad Havana geraasd en is er afgelopen maandag nog een meteoriet ingeslagen. De ontstane schade schijnt enorm te zijn, maar de harde wind en zware regenval zijn achter de rug en de zon schijnt inmiddels weer volop. Alsof er niets gebeurd is. Cuba is voor velen een nog vrijwel onbekend land. ‘Is het niet erg communistisch en is het wel veilig?’ werd mij gevraagd toen ik voor het eerst aangaf dat ik in Cuba zou gaan fietsen.

Maar je weet het, ik werk in de buurt van Rotterdam, daar waar de mannen met opgestroopte hemdsmouwen op de wereld zijn gezet. Niets is mij te veel en dus ga ik de uitdaging graag aan.

Goed beschouwd zijn mensen overal op de wereld hetzelfde. Natuurlijk zijn er culturele verschillen, maar we zijn verbonden met elkaar door dezelfde behoefte aan liefde, vriendschap en veiligheid. De culturele verschillen tussen Cuba en Nederland zijn groot. Dat heb ik bij mijn bezoek in oktober vorig jaar al gezien.

De Cubanen schijnen bijzonder gastvrij te zijn voor buitenlanders. Ze worden altijd met nieuwsgierigheid en oprechte interesse ontvangen. Buiten de grote steden zijn er echter weinig hotels en is het sinds de jaren ’90 mogelijk om bij mensen thuis te slapen, in zogenaamde casas particulares. Om de Cubanen beter te leren kennen ga ik daar dan ook gebruik van maken. Een kamer huren om daar dan ook in hun keuken mijn ontbijt en avondeten te nuttigen, met de hele familie er bij. Dat zoiets eigenlijk helemaal niets voor mij is weten jullie waarschijnlijk wel, maar op deze manier kan ik deel gaan uitmaken van deze micro economie en denk ik de Cubaanse cultuur goed op te kunnen snuiven. Ik ga het gewoon proberen en maar zien wat er van komt.

Het liefst echter schuil ik onder gelijkgezinden en het liefst lekker anoniem. En och och, dat wordt straks nog wat … ik spreek nog steeds geen enkel woord Spaans. Ik ben bang dat dat straks een enorme handicap blijkt te zijn.

Uit mijn comfortzone wil ik getrokken worden!

Van de dingen die je uit eigen beweging niet snel zou doen, steek je naar mijn idee echter het meest op, omdat je opeens uit je eigen dampkring getrokken wordt en in een volstrekt nieuwe atmosfeer belandt. Het contrast met Nederland lijkt me erg groot … op alle gebied. Reizen , vooral naar een land dat verbaast of verwondert, schijnt als een emmertje sop voor je brein te werken. Als je nieuwe dingen ziet en beleeft, wordt volgens psychologen het mentale vuil dat zich in je geest heeft opgestapeld opgeruimd. De zorgen, verplichtingen, gedoe op het werk en de overvolle mailbox verdwijnen naar de achtergrond. Ik hoop maar dat dat bij mij ook zo werkt.

Zorgen over mijn conditie maak ik me niet. Wat dat betreft zal een enkeling waarschijnlijk teleurgesteld zijn, want die zou het fijn vinden fijn om weer eens te lezen hoe ik op de fiets ga afzien.

Ik heb weer dikke billen gekweekt. Muesli gegeten, allerlei shakes tot me genomen en samen met mijn team van begeleiders en artsen mijn trainingsschema’s opgesteld. De laatste maanden nodigde de kou echter niet uit om te gaan fietsen. Als alternatief ben ik overgeschakeld naar een nieuwe techniek, althans voor mij. Ik ben thuis op de bank gaan liggen, heb mijn ogen dichtgedaan en heb de complete training en de fietstocht op Cuba gevisualiseerd. Het is minder blessuregevoelig en op deze wijze heb ik toch flink wat trainingsarbeid kunnen verrichten, bij temperaturen rond het vriespunt. Niets is mij te veel geweest.

De toegang tot het internet werkt in Cuba nog niet overal geweldig. Met name buiten Havana zal het problemen gaan geven. Normaal gesproken heb ik het niet zo op allerlei online zaken, maar voor het volgen van mijn schrijfsels op dit blog nodig ik je graag uit. Ik ga mijn best doen.

Mij stimuleren door een reactie te schrijven juich ik natuurlijk weer van harte toe. Weet dat ik blij ben met alle aandacht, met alle duimpjes en hartjes. Hoewel ik door tijdgebrek tijdens mijn reis niet zal reageren. Mijn hartslag schiet omhoog als ik iets van jullie hoor. Eind van de week hoop ik jullie een bericht te sturen vanuit het land met de palmen en eindeloze suikerrietvelden. Het land van revolutie, van opzwepende muziek en van charme. Heerlijke rum en ritme, levendigheid en spontaniteit.

Stap maar achterop, dan leid ik je naar en door Cuba.

Ps, voorgaande verhalen lezen? klik hier linksboven op 'Cuba'.