Napoli

Op een dag zullen we terugkijken en zien dat de kleine dingen er veel meer toe doen  dan we denken.

Jan Willem v H.

Het heerlijke is dat er vandaag eigenlijk niets bijzonders is gebeurd.

Ik heb lekker rondgeslenterd, in Napels. Hier kon de nostalgie me niet meer ontglippen. Veel antieke glorie. In dat verband en ook wel bijpassend, leek in het oude centrum dan ook wel of ze de poorten van het bejaardentehuis zojuist geopend hadden. Veel oudjes dus. Ik heb het idee dat hier de jeugd ook naar buiten trekt, de randen van de stad opzoekend.

De arrogantie zoals die van de Romeinen is de Napolitanen vreemd.

‘Hug me’ staat met grote letters op een shirtje dat recht op me af lijkt te stevenen. Een snelle reflex voorkwam erger. Dat was in het geheel niet bij me opgekomen ... zeker niet nu ze zo’n groot gezichtsmaker voor had.

Maar  Napels staat dan ook bekend om haar uiterst vriendelijke en behulpzame inwoners. Zelfs geheel onbekenden worden hier geknuffeld, al had ik het idee dat dat na Corona toch wel passe was.

Het was de schrijver Goethe die rond 1800 optekende ‘Eerst Napels zien en dan sterven’. Dat moet je natuurlijk niet letterlijk nemen. De stad was voor hem en vele anderen gewoon overweldigend. Je hoeft nergens anders meer naar toe als je Napels gezien hebt.

Ik heb de dweil die al enkele dagen over m’n humeur lag, er vanochtend eerst maar eens vanaf getrokken. Hup naar buiten, the day is mine.

Ik heb echt het gehele programma in een dag afgewerkt; de smalle middeleeuwse straatjes, de kerken, de buitenhangende was, de sfeer ...

En dan is het ineens tijd voor een pastaatje.

Tegelijk met een engelstalig koppeltje nam ik plaats op een van de vele terrasjes. Het was uitbundig mooi weer, het was er gezellig druk.

Terwijl het Engelse koppeltje nog steeds niets besteld had, neem ik al de eerste slokken van m’n glaasje bier. Ze hebben grote discussie over welke wijn ze bij hun eten dienen te nemen ... zij babbelt maar door, hij gaat steeds glaziger uit zijn ogen kijken. Hij begrijpt het niet meer.

Nee, dan aan het tafeltje aan de andere kant van mij ... een door de zon flink gebruinde man en een vrouw die overduidelijk willen laten zien dat ze ‘well to do’ zijn. Hij, een grote brombeer met zo’n Ray Ban zonnebril aan een touwtje. Het is toch wel te prijzen dat ze zich voor deze keer in beweging hebben gezet om hier naar toe te komen. Zeker als ik naar de uitzonderlijk hoge hakken van de vrouw kijk.

Ze zullen de taxi wel hebben genomen.

Ik denk dat ze allen nog lang en gelukkig zullen leven.

Ik ga zo naar m’n mandje. Het is hier in de hotelbar veel te stressvol en enerverend. We zijn met zijn tweeën, de barman en ik. 

Ik had al snel gemerkt dat ik eigenlijk niets tegen hem te zeggen had. Nog goede visplekken in de buurt ??

Wat staat er voor morgen op het menu? is Delphi eigenlijk al wel klaar voor me ?

Ciao tutti