Naar San Sebastián

Ik hou van het schemergebied tussen waken en dromen. ‘s Ochtends probeer ik het nog wel eens zo lang mogelijk te rekken. Nog een beetje dromen, dat is fijn. Soms moet ik eerst nog vrienden worden met de dag.

Eerst maar eens beginnen met een traag ontbijt. 

Ten aanzien van het virus ben ik hoopvol, voor wat mijn reis betreft althans. Misschien wel tegen wil en dank. 

Ook vind ik dat je dingen moet durven doen, al weet je nog niet goed hoe.

En ja hoor, fris en corona-fit ben ik vanochtend op pad gegaan. Aanvankelijk stond ik nog met een been in Frankrijk, maar dat idee verdween  gaandeweg naar de achtergrond.

Ik heb de smaak al meteen goed te pakken. De zon brandt goed. Het is stil en rustig. Het leven is goed, voor hier en nu dan.

Iedereen draagt hier constant een mondkapje. Ook buiten en mensen die bijvoorbeeld alleen in een auto zit. 

Als ik onderweg ben, kom ik slechts af en toe iemand tegen. Die groet me dan, om vervolgens angstvallig rechtdoor te blijven kijken, alsof ik melaats ben. Een sfeer zoals die in maart en april in Nederland was.

Onderweg is het overigens vrijwel uitgestorven. Pas bij aankomst in San Sebastián is het een drukte van belang.

Pelgrimeren is niet alleen een christelijk fenomeen. Het is van alle tijden en religies.

Zo raadpleegden de Grieken al het orakel van Delphi en kruipen boeddhisten duizenden kilometers naar Lhasa in Tibet.

In oude tijden ging men naar Santiago voor boetedoening of het verkrijgen van een gunst, meestal genezing van een ziekte. De pelgrimstocht was oorspronkelijk gericht op het hiernamaals en was bedoeld om een plekje in de hemel veilig te stellen.

Nu wordt het door velen als een proces van geestelijke reiniging opgevat.

Ik hoop onderweg mensen te ontmoeten om over hun beweegredenen te horen. Dat zal waarschijnlijk nog niet meevallen, ik heb  nog geen andere pelgrim gezien.

En voor deze pelgrim dreigt nu een eigentijdse verleiding, een goed schuimend glas bier op een terrasje in de schaduw.

Het was vandaag een mooie tocht, wel zwaar met veel hoogtemeters.

De vele losse stenen en keien maakten het er ook niet gemakkelijker op.

Maar bedenk: het fruit dat is pas wonder zoet, wanneer de plukker klimmen moet.

En met dit laatste in gedachte, tot morgen !