Naar Sarria en Portomarin

‘Wat wordt het, Hero of Zero?’ vroeg ik mezelf gisterochtend.

De roofvogel, hoog in de lucht, lijkt meewarig neer te kijken op mijn geploeter. Hij lijkt het antwoord al wel te weten ..

Nee hoor, de afgelopen 2 dagen verliepen prima! en het is nog maar een klein weekje. Vanaf hier, Portomarin, is het nog circa 100 km..

De sfeer is ontspannen en ik geniet tussen de andere pelgrims. Het wordt steeds drukker nu ik Santiago nader. Het geeft een bepaald fijn gevoel van saamhorigheid, maar dan nog steeds wel op afstand. 

Hier ben ik voor gekomen. Ik heb moeite om het uit te leggen. Uren lopend in de hitte en de droogte. Onaanzienlijke, half verlaten gehuchtjes. Ik weet het, voor wie het niet ziet of hoort is hier niets te vinden. Lijkt het eerder een zandbak.

Foto’s voldoen niet.

Ik heb weer veel hoogtemeters achter de kiezen. Met mijn laaglandlongen, of is het mijn gewicht? valt het klimmen nog altijd niet mee, maar het gaat me hier toch gemakkelijker af dan in de vorige weken. Hoog in de heuvels is het panorama naar alle kanten immens. 

Verderop zie ik de volgende gehuchten op mijn route al weer liggen en hoog boven een dorp heeft een klooster op een afgelegen en zeer romantisch groen plekje haar plaats ingenomen. Het landschap lijkt vrijwel onaangetast.

Het dorpje, iedereen is buiten en met iets bezig. Een vrouw met een kruiwagen, een passerende tractor. Iets verderop steekt een kudde koeien over.

De boer zie ik een sigaretje roken. 

De vrouwen staan hier dus hun vrouwtje!

Geniet van het huidige moment, aarzel je teveel, dan gaat het geluk zo aan je voorbij.

Met dit in gedachten .. tot woensdag !