Givry 84 km

Vivat Vivere!

Het is een lust te leven!

Na een rustdag in Dijon, waarop ik lekker bijgeslapen heb en waarop mijn achterwerkje wat rust gegund werd, ben ik vanochtend echt de Bourgogne in gereden. Onder Dijon zat ik al meteen midden tussen de druivenstruiken. Kleine landbouwweggetjes al meanderend over de heuvels en tussen de verschillende wijndomeinen heen. Het was geweldig fietsen. Wel constant op en af, maar vandaag was dat geen probleem.

Overal op de velden waren ze aan het werk. Omdat de tijd van oogsten nog lang niet aangebroken is, zullen ze dus de struiken wel op de een of andere manier hebben moeten prepareren en onderhouden. Het was er min of meer gezellig druk. Zo ook in de dorpen waar ik doorheen kwam.

Weer eens wat gezellig aandoende terrasjes gezien. Dat maakt het fietsen dan ook meteen aangenamer. Ik kreeg zin om  straks maar eens Bourgondisch te gaan genieten, ergens halverwege de route, in Beaune, leek me wel een goed idee.

Dat is, zoals ze dat in België zouden zeggen, een 'schoon stadje'. Het is leuk om er even doorheen te slenteren, maar ik heb me echter niet gek laten maken door mijn reisgids die het over allerlei bezienswaardigheden had die ik persé gezien zou moeten hebben. En ik zou natuurlijk echt de lokale wijn moeten drinken. Maar die suggestie had ik wijselijk naar vanavond doorgeschoven.

Ik stevende af op een terrasje waar kleurrijke parasols mij aantrokken en in slagorde waren opgesteld. Er zat nog iemand rustig te wachten en ik zag hem net een sigaretje opsteken. Ja. het valt me op dat er hier in Frankrijk nog heel veel gerookt wordt.

Het duurde even, de ober vond het echt nodig om juist op dat moment alle tafeltjes eens goed af te nemen voordat hij bestellingen ging verwerken. Er waren zo'n tien tafeltjes en zonder om ook maar even op te kijken stopte hij niet voordat ze allemaal glommen. Klanten waren voor hem waarschijnlijk niet zo belangrijk.

Het tafeltje waar ik aan zat, had hij overigens net gehad.

Na enige tijd was hij zover ... en ik ook. Als een soort klein protest ben ik opgestaan en ben ik met mijn fiets naar het volgende terras gelopen.

Ik heb niet meer naar hem omgekeken, maar of het iets helpt? Wat is dat toch hier met al die obers. In Parijs is het nog erger.

Aangekomen bij het hotel in Givry bleek er aanvankelijk niemand te zijn. Na een telefoontje van mijn kant spoedde de uitbater zich snel hier naar toe. Ze hadden nog niemand verwacht.

Later op de avond werd mij door hem echter een heerlijke bourgondische maaltijd voorgeschoteld, met een plaatselijk slobberwijntje natuurlijk. Het was nog even genieten buiten op het terras.

Twee oude mensjes die nog een ommetjes leken te maken, kwamen nog richting het terras. De vrouw voorop, grijs. De man, een kleine opa, broos en met een klein brilletje op zijn neus. Je zou hem zo omver kunnen blazen. Achter haar aan. Verkreukelde echtgenoten, hoe lang zouden ze al bij elkaar zijn?

Ze werden begroet door de uitbater, die bij hen aan tafel ging zitten. Ik had het idee dat het zijn ouders waren.

Een volgend glaasje wijn heb ik dan maar niet meer gedaan. Het was goed zo.

Morgen is er weer een dag. Tot dan, JW