Pinar del Rio

Hebben jullie dat ook wel eens? dat je langzaam het gevoel krijgt dat je beduveld wordt, dat je geleidelijk aan in iets mee gaat, maar het moeilijk nog in een andere richting kunt krijgen. Je kunt het alleen nog maar resoluut afkappen en dat wil je ook weer niet, want diep van binnen ben je eigenlijk toch wel heel benieuwd hoe het verder zal gaan.

Eerder op de dag ben ik al tijdig uit Soroa vertrokken. Circa 90 km voor de boeg.

Na eerst wat heuveltjes geslecht te hebben draaide ik de snelweg op. Beetje saai, maar het ging als een speer. Dat was een verademing na de korte toestand van fysieke malaise van gisteren.

In Pinar del Rio werd ik al meteen welkom geheten door mannen die me zaten op te wachten, of ik al een slaapplek had, zo niet dan konden zij mij naar geweldig mooie en goedkope casa's begeleiden. "Volg mij maar, volg mij maar", maar dan in het Spaans, denk ik.

De grappigste was iemand op een racefiets die me in het Engels vroeg of ik Marianne Vos kende, 'want jij komt toch ook uit Nederland? Oh ze is toch zooo goed, vaak wereldkampioen geweest en ozo knap ... Ik hou van haar. Ik heb een foto van haar en elke ochtend geef ik haar een kusje' en hij liet me daadwerkelijk de foto van Marianne zien. Voor zover ik haar kon herkennen althans, want door al dat gekus was de foto al wel enigszins vervaagd ...

Na me in het hotel te hebben gemeld, ben ik nog even het stadje ingelopen. En daar heb ik me dus laten verleiden om eens een keer in te gaan op iemand die mij van alles en nog wat aanprijst. Dus waar ik vanavond moet eten, want in het hotel is het eten toch slecht, of ik nog terugkom naar Pinar, want dan moet ik toch echt in de casa van Julio gaan slapen. Eerst diende ik hem, Alfonso, wel even te bellen, waarschijnlijk voor de commissie. Is mijn fiets te koop? Kan ik je naar een paladar begeleiden?

En daar liep ik met Alfonso en zijn neef naar het paladar. Een variant op het idee van een casa, mee-eten bij mensen thuis. Zo is het oorspronkelijk begonnen althans, inmiddels zijn ze uitgegroeid tot kleine privé-restaurantjes. Deze zag er nog vrij authentiek uit. Boven het dakterras van het woonhuis waren enkele golfplaatjes vastgespijkerd en waren er wat versierselen aangebracht.

Alfonso gaf me nog de tip om met niemand anders te praten wanneer ik weer in Pinar zou terug komen, 'dat zijn alleen maar mensen die jou proberen voor hun eigen commissie allerlei dingen aan te smeren'...

Het eten viel tegen, zwaar tegen. De rekening viel ... zwaar op de maag. Wie zou daar allemaal commissie van krijgen??

Ach, ik blijf het positief zien. Ik heb al een casa geregeld voor het geval ik over twee nachten weer in Pinar del Rio terugkom, ik heb suggesties voor mijn verdere reis naar het westen gekregen en ik heb vanavond authentiek gegeten ..

Voldaan, zo naar bedje toe.