Naar Lezama

Als je denkt dat alles tegenzit, denk dan opnieuw.

Na het gestumper om Gernika uit te komen bleek dat ik ergens mijn stokken vergeten was. Ik had het meteen helemaal gehad, met deze hele onderneming. Voor even.

Ik wist nog wel waar ik ze neergelegd had, maar dat zou 4 km extra lopen betekenen. En wat als ze er niet meer zouden liggen?

Natuurlijk ben ik snel teruggelopen en natuurlijk worden de stokken van een pelgrim  door een ander niet weggenomen.

Ik voel dat ik leef. M’n spieren werken, mijn hart klopt en ik voel dat m’n poriën openstaan.

Hier in Spanje zijn de bedden nog steeds te klein, de deurposten nog te laag en herhalen de mensen, als je ze niet begrijpt, nog steeds hetzelfde als wat ze eerst zeiden, maar dan wat luider. Daar was vanochtend nog een variant bij gekomen, ze trekken het twee maanden oude wegwerp mondkapje naar beneden en herhalen luidkeels wat ze kwijt willen .... ik zie de minuscule virus druppeltjes met een snelheid van wel 100 km per op me af komen en duik op tijd weg.

Een hachelijke situatie in deze tijden.

Maar wat mij de gehele dag het meest is bijgebleven, is het loszittende kunstgebit dat ineens zichtbaar werd. Gelukkig trok ze haar mondkapje weer snel omhoog.

Van dat gebit ben ik nog het meest geschrokken.

Het zonnetje schijnt op mijn gezicht en ik ben blij en gelukkig wanneer ik bij m’n volgende slaapplaats aankom.

In de wetenschap dat ik morgenochtend eerst achterwaarts de trap af dien te strompelen om dan morgenmiddag in Bilbao aan te komen.

Overigens probeer ik het wel, maar met de beste wil van de wereld zie ik voorlopig alleen nog maar het kunstgebit voor me, allerlei vreemde capriolen uithalend.

Tot morgen !