Naar Deba

Donkere wolken pakken zich samen wanneer ik naar buiten stap. Dat wordt een mooie eerste test voor m’n nieuwe regenjack, denk ik.

Goed geluimd volg ik mijn weg.

De kronkelige smalle straten liggen er stil bij, ooit hebben ze waarschijnlijk gebruist van het leven. 

Boerenkarren ratelden over de keien, het raadhuis met een pomp ervoor.

Een gele pijl vertelt me dat ik op de goede weg ben, een zandweg tussen koren door.

De pijl leidt me langs zeekliffen en door het mooie Baskenland. Tussen de regen en mistflarden door zie ik in de verte schilderachtige kustdorpjes liggen.

Een kalkachtige, versteende bodem, hier en daar een ingestorte schuur, een veldje met stoppels, ik loop uren waarin ik vrijwel niemand zie. Als ik stop hoor ik de stilte suizen.

Zelf vind ik dat mensen die over natuur schrijven of spreken vaak nogal religieus worden, of moeite hebben om uit te leggen wat ze bedoelen.

Laat ik hier dan maar niet al te lyrisch doen over de omgeving waar ik doorheen ben gekomen, en dus ook niet over de koeien die met zacht gesmak aan een zojuist natgeregend frisgroen weitje waren begonnen. 

Veel rustgevender zul je het niet krijgen.

Morgen buigt de route van de kust weg naar het bergachtige binnenland met haar bossen en weilanden.

Vandaag was ook al veeleisend met smalle, steile en door de regen gladde paden. Het was af en toe glibberen.

Maar nu is het vrijdagavond, met het gebruikelijke heimwee-momentje.

Normaal zou ik me nu verheugen op de volgende ochtend. Zaterdagochtend, een ontbijtje, eventueel buiten de deur, boodschapjes doen en dan m’n krantjes lezen onder het genot van een kopje koffie. Lekker niets doen.

Ieder van jullie zal zo wel zijn of naar eigen puntjes in de week hebben.

Ik hou erg van de uitzichten buiten, maar ik moet er wel iets te drinken bij hebben, sin alcohol por supuesto. Ik ga eens kijken wat de plaatselijke horeca te bieden heeft.

Adios !