Naar Markina-Xemein

Rustig leven maakt niet rustig.

Mijn rugzak wil alleen nog naar huis, zo lijkt het wel, maar zelf wen ik inmiddels geleidelijk aan een ander dagritme en geef ik me aarzelend over aan het monomane gevoel. Dat ik me moet overgeven valt nog niet mee. Mijn eigen ritme is immers het ritme waarin ik het kan volhouden.

Ik volg een pad waarop duizenden mensen mij voor zijn gegaan. Daarmee verbonden voel ik me echter nog niet. Ik voel me meer een gewone reiziger die af en toe een kerk binnenstapt.

Door het corona-gedoe, het omgooien van de route en de spanning of er een code oranje voor Spanje gegeven zou worden, was mijn doel van deze reis misschien wel net zo mistig geworden als de wolkenflarden waar ik gisteren doorheen ben gelopen. 

Mijn gedachten zijn op dit moment ook meer bij m’n strakke kuitspieren en stijve bovenbenen. Ik loop nog niet echt te flierefluiten en hoe zal ik me morgen voelen?

Het was vandaag dan ook weer een beestachtige etappe. Ik volg voorlopig de Camino Primitivo, de oudste St. Jacobsroute. Het is de oorspronkelijke weg waarover koning Alfonso II, bijgenaamd de Kuise, in de 9e eeuw na de vondst van het gebeente van Jacobus, naar het apostelgraf reisde. In het noorden en langs de kust bleef je in die tijd buiten de Islamitische invloedssfeer. Enkele eeuwen later, toen het zuidelijker iets veiliger was geworden, kwam de  Camino Frances in zwang. Deze ligt dus iets zuidelijker en kreeg de voorkeur boven de traditionele onherbergzame kustroute, waar een bisschop in 1120 nog sprak over ‘de rauwheid van de regio, de stuursheid van de mensen en ruisende woede van de zee, die men overal ontmoet.’

Later zak ik zelf wellicht/waarschijnlijk ook af naar het zuiden, om vandaar mijn Camino voort te zetten. Al is dit voor mij nog wel de vraag, ik zal straks bij terugkomst ook al 10 dagen in thuisquarantaine dienen te gaan. Dat wordt dan al bij al wel een zeer lange tijd dat ik afwezig ben van m’n werk.

Of de omgeving hier mooi is durf ik niet echt te zeggen. Door de regen en mist heb ik nog niet veel gezien. Het was een stille dag vandaag, met afwisseling tussen warm en koud, donker en licht. Het lijkt al weer herfst te worden.

Een tijd om af en toe eens terug te kijken en om even stil te staan. Daarvan gaat een mens immers niet op achteruit.

Voor vandaag: adios !