Naar Liendo

Nee, nee, geen praatje en ook geen foto! dat begreep ik van hem toen hij mij in een hoog tempo en met zijn arm voor zijn hoofd voorbij liep, samen met zijn 2 viervoeters. Santiago wachtte op ze, zo was wel duidelijk.

Het was gisteren een regenachtige dag met donkere dreigende wolken. Mijn regenjas bood weer uitkomst.

Ik ben aangekomen in Liendo waar ik nu op het dorpsplein zit. Als enige, en met m’n notitieboekje. Af en toe komt er een tractor voorbij. 

Normaal gesproken is dit een ontmoetingsplaats voor locals, pelgrims en toeristen. Een plaats waar Spaanse oudjes overheen zouden schuifelen, zacht keuvelend.

Langs het plein en voor de kleine tapasbarretjes staan de stoelen al enige tijd hoog opgestapeld.

Het zonnetje schijnt inmiddels weer op m’n gezicht en ik geniet er van.

De rust wordt plotseling  verstoord wanneer er drie vrouwen het plein opkomen. Het gaat er heftig aan toe, ze lijken elkaar wel wat aan te willen doen, maar wanneer ze het plein over zijn, lijkt het alweer gesust.

Wat een rust hier!

Terwijl ik op een terrasje iets verderop aan m’n kopje koffie nip, vraag ik me af wat ik nog verwacht van m’n tocht. Klopt het wel wat ik over mezelf denk, en over m’n capaciteiten?

Na de Middeleeuwen bestond de beloning steeds meer uit harmonie met jezelf en je omgeving, in plaats van het verkrijgen van een aflaat en van een plaatsje in de hemel. 

Zelf denk ik dat wie de rust niet in zichzelf vindt, haar tevergeefs elders zal zoeken. 

Maar wie weet, ik laat het wel over me heenkomen.

Op dit moment word ik sowieso nog te veel in beslag genomen door het fysieke deel. Pijn in m’n voeten en algehele vermoeidheid, het zijn immers pittige dagen. 

Vanmiddag heb ik nog een deel van een kerkdienst bijgewoond en begreep ik meteen waar het hele dorp voor uitgelopen was. Het was er druk, naar Nederlandse begrippen waarschijnlijk. En dat voor een dinsdagmiddag.

Het was een tegenvaller dat ik na afloop van de pastoor geen stempel in m’n paspoort kreeg. Hij was daar heel resoluut in. Het was een heel vreemde situatie, ik begreep er niets van en droop af. 

Vreemd!

Iets verderop en iets later zag ik hem al weer aan een terrastafeltje van een restaurant zitten. De fles wijn pontificaal in het midden. Ik had daar zo mijn gedachten bij en ik hoop dat dit voorval voor hem geen staartje krijgt.

Zo meldt de 12e eeuwse Gids voor de pelgrim naar Compostela over een voorval in Nantua waar een wever weigerde aan een pelgrim brood te geven toen die daarom vroeg. Meteen viel zijn weefstoel doormidden gebroken op de grond.

En zo gingen delen van Poitiers om in vlammen omdat bewoners twee pelgrims onderdak hadden geweigerd.

Morgen ga ik in ieder geval weer verder, ruim 30 km.

Deze rustdag kwam dus goed uit.

Tot binnenkort !