Van Zwolle naar Deventer naar Oldenzaal

Als je denkt dat alles tegenzit, denk dan opnieuw.

Dat zou gisteren wel een goede tip voor me geweest zijn. Het was geweldig weer, heb veel kilometers gemaakt, maar ik kwam met echte zwabberbenen aan bij het hotel. Moe, na zo’n 100 km. Ik was de gehele tijd doorgereden zonder ook maar even te stoppen. Dat had ik niet moeten doen. De leeftijd krijgt immers onmiskenbaar vat op me, dat dien ik me nu eindelijk eens te beseffen.

Maar eigenlijk zat het dus niet zo tegen. 

Na Genemuiden naderde ik gisterochtend Kampen vanaf dezelfde kant als van Lennep dat 200 jaar geleden deed. Hij zag ontelbare torens en een wonderschone grote brug, met wel 8 bogen. Een technisch hoogstandje in zijn ogen.

‘Kampen is een vrij grote, lange, maar smalle en bijzonder gebouwde stad’. En nu komt het: ‘midden in de stad staat een hoge toren van 200 voet hoog die als vuurbaken gebouwd is. De bouwmeester vergat per ongeluk er een trap in te maken, zodat men die later er knullig erbij moest voegen’. 

Zo waren de tolgelden om door de twee poorten van de stad binnen te komen voor die tijd royaal. De burgemeester liet er daarom 8 bijbouwen zodat de opbrengsten zouden verviervoudigen... 

Kampen is dus niet voor niets vorig jaar opgenomen in de topografische encyclopedie van de domheid. Ze wilden bijvoorbeeld ook een koe tegen de toren omhoogtrekken, aangezien er boven op de toren gras zou groeien.

Inmiddels ben ik vandaag in Twente aangekomen, met het licht glooiende landschap, de schapen, het riet waaruit de vogels verschrikt opvliegen en natuurlijk ook de bossen. Vergezeld van een lekker briesje voelt het hier aangenaam.

Terwijl ik hier in Oldenzaal zit, bedenk ik me dat in vergelijking met de actieradius van onze dochters ik vroeger bijna nergens kwam. Mijn wereldje was verdacht klein. Ik herinner me het schoolkamp op Texel nog. Een klein menneke dat, eigengereid als ik was, met een onnodig grote koffer de hele schaapjesdijk moest afsjouwen. De andere kinderen hadden slechts een klein pukkeltje bij zich. Wat voelde ik me zielig.

Reizen hoeft niet altijd groots en meeslepend te zijn. Jullie zullen allemaal erkennen dat het vaak verre van dat is.

Ook heb ik nog te melden dat ik vandaag met andere natuurliefhebbers eekhoornnesten zou hebben kunnen tellen. Een verrekijker zou ik wel kunnen lenen. 

Maar, hoe aanlokkelijk dit aanbod ook was, ik heb het afgeslagen. 

Over groots en meeslepend gesproken.

Zo, dan zijn jullie nu ook weer op de hoogte.

Ik weet zeker dat wanneer zo meteen mijn hoofd m’n kussen raakt, ik meteen weg ben.

Groeten, Jan Willem