Naar Tallinn

21 juni 2018 - Helsinki, Finland

Het is niet allemaal idylle.

Er staat een behoorlijke wind, de streek lijkt wel uitgestorven. De bomen in het bos deinen met de windrichting mee. Ik spreek mezelf weer moed in, niet meer dan een paar woorden. Zwijgzaam werk ik me over de (snel)weg naar het noorden. De weg is dof en grijs, auto's razen vlak langs me heen. Al mijn zintuigen staan op scherp. Aan de horizon verre heuvels en een bosrand, er is geen mens te zien. De dorpjes lijken door deze weg te worden gemeden. Een enkele keer passeer ik een benzinepomp, waar ik dan een kopje koffie drink en door noodzaak gedwongen twee keer moet ontbijten of wat daar voor door zou moeten gaan.

Ik voel me klein en kwetsbaar, zo langs die drukke weg en probeer zo snel mogelijk door te fietsen. Maar 130 kilometer is veel, zeker voor een niet-fietser als ik.

En dan de laatste kilometers naar het hotel, die lijken steeds langer te worden. Zou er misschien een wiskundige formule bestaan die beschrijft hoe de gevoelslengte van de laatste kilometers van een lange fietstocht is, ten opzichte van de eerste kilometers?

Het wordt dan nog avontuurlijker als ik vervolgens mijn slaapplaats niet kan vinden of dat ik niet anders dan een kamer in een hostel heb kunnen boeken waar blijkt dat de gemeenschappelijke badkamer sinds het voorjaar (van 2018 weliswaar) nauwelijks is schoongemaakt.

Tot dusver de afgelopen drie dagen waarin ik van Riga naar Tallinn ben gereden. Een andere weg dan dat ik genomen heb, was wellicht ook mogelijk geweest, maar dan zat ik nu waarschijnlijk nog ergens halverwege.

Vooraf had ik al ergens gelezen dat Estland een land is met een nog weldadige ongerepte natuur. Waar je nog fijn kunt ronddolen zonder zelfs maar iemand tegen te komen. Van die gedachte ben ik nu eigenlijk wel een beetje aan het bijkomen. Het klinkt misschien wel aangenaam, maar voor mij komt het nu over als een 'opknappertje' bij een te koop staande auto of 'veel authentieke details' bij een te koop staand huis. Het is hier op het platteland wel heel erg basaal en je zult zelf nog heel veel moeten invullen om het een beetje aangenaam te krijgen.

In het begin van mijn reis durf ik nog niet vaak naar de totale route te kijken. Het werkt voor mij demotiverend als ik zie hoe ver ik nog moet. Nu is het toch de hoogste tijd en zal ik met behulp van mijn interne kompas de route voor de komende 10 dagen gaan bepalen.

Nu eerst maar eens Tallinn in..

Foto’s

3 Reacties

  1. Cor:
    21 juni 2018
    respect,maar wat doe jij jezelf aan.......
  2. Els De leeuw:
    21 juni 2018
    O o.respect voor dat je allemaal doet we vinden het heel wat door die vreemde landen te fietsen in je eentje en je af vragen wanneer je je stekkie hebt bereikt om te rusten.
    Uit kijken geblazen daar.succes verder in dit onbekende land.👌👌
  3. Henk.:
    24 juni 2018
    Voel met je mee JanWillem!! De vreugde van het fietsen is behoorlijk getemperd heb ik het gevoel. Hoop dat de weg, het weer, de stilte en je humeur een positieve wending gaan krijgen.