Santiago de Compostela
19 september 2020 - Santiago de Compostela, Spanje
En dan ben ik aan de beurt, in de Catedral de Santiago de Compostela .... enigszins opgetogen loop ik de trap op waar ik het beeld van de apostel van dichtbij zie, en besef me dat de tocht erop zit.
Mijn tocht zit erop!!
Normaal gesproken wordt de pelgrimstocht beëindigd wanneer het beeld min of meer omarmd wordt, maar in deze coronatijd kan dat vanzelfsprekend niet.
Na de crypte met de vermeende beenderen van de heilige onder het altaar nog te hebben aanschouwd, loop ik de immense kerk in.
In de verte zie ik de Botafumeiro, het 100 kg zware wierookvat hangen. Die wordt tegenwoordig alleen nog maar bij bijzondere gelegenheden gebruikt. Vroeger maakte het de sterke lijflucht van de pelgrims draaglijker. Wat zal het gestonken hebben, zowel de pelgrims als de wierook.
Met een stille glimlach ben ik vanochtend aan m’n laatste etappe begonnen.
De afstand leek een peuleschil. De regen maakte het aanvankelijk wel wat zwaarder dan verwacht. Een enkel onverhard pad was veranderd in een glijbaan.
Natuurlijk ging het terrein weer op en af, maar dat deerden zowel mijn voeten als mijn knieën in het geheel niet. Ik ging zelfs bijna fluiten, gekker moest het niet worden.
Voor een stempeltje ging ik toch nog even een kerkje binnen. Er schuifelden met name oude vrouwtjes rond, prevelend met hun inmiddels weggesleten rozenkransjes in hun knuistjes. Enkele mannetjes stonden achterin de kerk.
Zo gaat het hier al jaren, lijkt me.
Bij het bereiken van de Porto do Gozo, de laatste heuvel voor Santiago, slaak ik niet zoals mijn miljoenen voorgangers een zucht van verlichting bij het zien van de torens van de kathedraal.
Je kunt ook overdrijven, denk ik. Gewoon nuchter blijven JW.
Via de Rua dos Concheiros, zo genoemd naar de schelpenverkopers die hier vroeger de Jacobsschelpen aanboden, kom ik bij de ingang van de binnenstad, de Porto do Camino en word ik als vanzelf naar de kathedraal gedreven. Wij allemaal, alle pelgrims, als in een soort processie.
Wanneer ik verder de kerk inloop, besef ik pas hoe immens de ruimte is. Ik voel me klein en nietig. Misschien is dat wat me op dat moment juist een geluksgevoel geeft. Je voelt dat er iets groters is, maar dat wij te klein zijn om het te begrijpen.
Wanneer ik weer naar buiten stap zie ik de terrasjes die open zijn, vol zitten met bezwete en oververmoeide mensen met een zeer tevreden gezicht. Ik schuif ook aan, laat het me allemaal bezinken en besef al snel dat ik zelf ook wel een zeer tevreden gezicht zal hebben.
Het leven deugt!
(En je kan ook nog net het finale van de Tour meemaken, timing! 🙂)
Hopelijk moe EN voldaan?!
Nu weer terug naar huis en misschien ook weer genieten van het gewone leven?
Wij hebben weer genoten van je overpeinzingen!
As en JW
Al die mooie verhalen en foto 's.
Goede reis terug naar je geliefde.wij hebben inieder geval genoten.doei.