Rockanje, Delft en ..... naar huis

Weet je nog, hoe je dromen kon in de klas?

Ik fiets door een dorp tussen niets en nergens. Het is er stil, vredig en af en toe kom ik iemand tegen.

Een vrolijk lachend pubermeisje fietst mij tegemoet, meteen gevolgd door een tweede ...

‘Hoi’

‘Hoi’

Dan weer een auto waarvan de chauffeur zijn hand naar me opsteekt. Alsof we oude bekenden zijn.

Het geluk spat er vanaf, het stemt me zacht.

Ik begin te mijmeren over de tijd dat ik zelf jong en naïef was, vol dromen om de wereld te bestormen. Al viel dat denk ik wel mee.

Dan zie ik mezelf weer zitten aan tafel, spelend met m’n plastic autootjes, in de woonkamer waar mijn moeder met de strijkbout in de weer is. Natte kleren hangen over de stoelen, een tweede bout staat op de kolenkachel al vast klaar.

M’n jeugd komt weer terug. 

Misschien is dat wel het bijzonderst, het vermogen je te verwonderen, als je nog echt open staat voor de wereld. 

Morgen fiets ik de Waal bij Zaltbommel weer over. De Bommelerwaard in. Ik weet nu al dat ik dan het gevoel zal hebben dat Nederland daar pas echt begint ..

Over een ding zijn ook alle provincies het eens, ze vinden allemaal dat ze zelf de mooiste zijn en kondigen dat feit aan als ik de provinciegrens over ga. Van geen enkele provincie heb ik gezien dat ze zichzelf niet aanprees.

‘Ik vind dat we hier in het beste land op aarde wonen, en daarmee bedoel ik niet Nederland’, hoorde ik iemand in Friesland zeggen.

In de Achterhoek vinden ze zelf dat ze volslagen normaal zijn en dat alle anderen afwijken, vooral die uit het dorp verderop.

Ik ga even zitten, op een stoere bank van bielzen. 

Twee mannen komen er bij staan en halen een baal shag tevoorschijn en rollen met hun koude knokige vingers een sigaretje.

Al snel ging het er al over hoe mooi en fijn het hier is, van wonen in een dorp en het rumoer in de stad.

In het woest aantrekkelijke Rozenburg drink ik een kopje koffie. Ik ben vanochtend al vroeg uit Rockanje vertrokken en ben nu op weg naar Delft. Daar is vanavond mijn laatste adresje, om dan morgenavond weer m’n eigen bedje op te zoeken.

Terwijl ik dit stukje aan het schrijven ben, het is inmiddels avond geworden in Delft, moet ik me inhouden om m’n bord niet schoon te likken. De ober ziet dat ik het naar m’n zin heb en knikt me vriendelijk toe. Als dank laat ik hem een nieuw glaasje bier aanrukken.

In de tijd van van Lennep was een stad als Den Bosch ‘s winters soms weken lang afgesloten. Leefde men in een eigen stad of streek, daarbuiten kwam men zelden. Pas tien jaar later kwamen er meer verharde wegen, vijftien jaar later de treinen en 25 jaar later ontstond de industrie met machines.

Hij zag veel armoede, bekrompenheid, landloperij en ook kon hij uitvaren tegen de schandelijke zedeloosheid, van bijvoorbeeld de Friezinnen. Zoals gezegd heb ik zijn tocht iets ingekort, hij ging te veel kriskras door het land.

Ik draai er nu een punt aan. Zo meteen nog even de laatste aflevering van ‘We zijn er bijna’ op tv kijken, het filmisch verslag van een vierweekse camping trektocht door Nederland. Dat wordt nog even genieten, dus.

Velen dromen, slechts een enkeling streeft. 

Tot volgend jaar, wellicht uit de VS, groetjes Jan Willem