Naar portugalete en Castro Urdiales

6 september 2020 - Castro Urdiales, Spanje

De paden op, de lanen in ... dacht ik toen ik vanochtend goedgemutst m’n weg vervolgde.

Niet denken dat ik het hier niet zo naar mijn zin heb. Die gedachte is niet juist.

Het gaat goed met me. Bijna elke dag loop ik zo’n 25 km, dat is vermoeiend voor mij, maar ik zoek ook juist de sportieve uitdaging. Aan de foto’s is te zien door wat een mooi gebied ik kom.

Het is een avontuur voor me.

Ik hou niet altijd van de gebaande paden.  Hier en daar zoek ik m’n uitdaging, waar ik dan niet perse vrolijk van hoef te worden. Ook wil ik me dan niet vrolijk of opgewekt voordoen.

Ik kwam enkele weken geleden de volgende quote tegen: ‘why are you only happy in front of a camera?’ 

Veel op het internet is natuurlijk niet het echte leven. Eerder een collage.

De stukjes die ik schrijf zijn slechts overpeinzingen uit een op dat moment eveneens vermoeid gedachteleven.

Gisteren ben ik door het laatste stukje Baskenland gelopen. Onderweg vele industriecomplexen die nog bij Bilbao horen. Waarschijnlijk was dat dan ook het meest grauwe gedeelte van de Camino del Norte. Even geen idyllische doorkijkjes meer. 

Zelf vind ik dat niet zo erg, ik val even hard voor de schoonheid van een stad of dorp als voor de vergankelijkheid daarvan. De meeste steden en dorpen hebben van beide wel iets te bieden.

Bij aankomst in Portugalete, waar mijn slaapplaats voor die avond zou zijn, bleek juist een trouwerij vlak bij mijn hotel plaats te vinden. De kerkklokken luidden al enige tijd toen ik kwam aanlopen. Ik zag een in het wit geklede bruid langs de marmeren fontein midden op het plein lopen. De moeders met kleine kinderen verdwenen juist de kerk in. De mannen bleven nog even buiten, nog even zo leek het.

Ik wil opstappen en naar m’n hotel, want ik ben erg moe. Het intrigeert me echter om te zien dat de bruid nog steeds buiten staat te wachten. Iets verderop staat de magere bruidegom, hij is zenuwachtig, hij wil misschien liever niet naar binnen. Ik heb met hem te doen. Hij loopt daar maar onwennig op en neer in zijn nieuwe pak, dat op de groei lijkt te zijn gekocht.

Dan is hij zover en tegelijk met enkele andere mannen verdwijnt ook hij de kerk in. Vrij snel gevolgd door de bruid. Wat zou er van ze worden?

Ook hier waren de mondkapjes en afstandsregels zo goed als vergeten.

Gisteravond reed er nog tot laat een politieauto rond, met een grote toeter op het dak, om alle covid-19 regels nog eens luidkeels te vertellen. Voor degene die ze wellicht gemist had.

Belangrijk voor mezelf is dat Santona eergisteren in lockdown gegaan is. Zonder goede reden kom je de plaats niet meer in of uit. Het goede nieuws is, dat ik nog zeker twee dagen de tijd heb om een goede reden te bedenken.

Het is wel cru dat onder de melding van de lockdown op internet tegelijk geadverteerd wordt voor een goedkope begrafenis, zie foto.

Vandaag ben ik aangekomen in Cantabria, een kleine autonome gemeenschap van Spanje. Daarmee zijn de zee en het strand ook weer terug, samen met de ezeltjes en de idyllische doorkijkjes.

Op weg naar Santander dien ik nog wel even mijn route aan te passen, dat ik de lockdown ga negeren was natuurlijk niet serieus.

Enigszins weemoedig, gelukkig en kalm gestemd neem ik weer afscheid van jullie.

Adios

Foto’s

1 Reactie

  1. Els De leeuw:
    9 september 2020
    Mooie foto's weer,en prachtig verhaal.toi toi.