Naar Palas de Rei en Arzua

Goedgemutst ben ik vanochtend op pad gegaan. Het was nog een beetje fris, schemerdonker en mijn voeten voelden weer als vanouds. Wat dat dan ook moge betekenen.

Maar, wat een beestachtige etappe is het uiteindelijk geworden. Althans voor mij, voor de minder getrainde loper. Ongeveer 30 km op en af, iedere losse kei onder m’n voeten voelend en met nog een slotklim naar Arzua, mijn overnachtingsplaats.

Het was de weg omhoog, de weg naar genade.

Mijn pet stond er oorspronkelijk dan ook niet naar om vanavond nog een stukje te schrijven.

Zonder al te veel afbreuk te doen aan de mooie pittoreske dorpjes waar ik doorheen kom, ze zijn natuurlijk beschreven door de ogen van deze toerist. Van buiten af lijkt het mooi en romantisch, maar ik denk dat het voor de mensen hard werken is. Ik heb geen kind gezien en bijna de helft van de woningen is verlaten. Het lijkt me ook niet dat iemand hier van buiten vrijwillig gaat wonen.

Dierenwelzijn staat hier ook niet erg hoog aangeschreven. Wat dit laatste betreft heb ik enkele foto’s maar niet geplaatst.

Zo zal het 50 jaar geleden op het platteland van Nederland ook geweest zijn. 

Maar het landschap was weer geweldig.

Afijn, waar was ik.

Ik heb mezelf dus weer als een Baron von Munchhausen aan mijn eigen haren uit het zompige moeras van de vermoeidheid omhoog getrokken en degenen die de aard van mijn kapsel kennen, zullen begrijpen dat het toch wel extra knap van mij was.

Inmiddels zit ik aan een gedekte dis en knap ik langzaam weer op. 

Ob portum veniens, de haven nadert en is bijna in zicht. Nog ongeveer 40 km naar Santiago. Ik ben benieuwd hoe het daar zal zijn, hoop maar dat het niet tegen zal vallen. 

Het resultaat of doel is vaak minder opwindend dan het vermoeden ervan.

Laat de klokken maar vast luiden.

Tot vrijdag, vanuit Santiago