O Cebreiro en Triacastela

Hey hey hola ........!!  en allerlei andere klanken waar ik niets van begrijp, hoor ik achter me en kijk om. Enkele boeren die er vanochtend ook al vroeg bij waren, brullen op een behoorlijke afstand en wild met hun armen zwaaiend, iets over de akker. Ik zwaai vriendelijk terug totdat ik in de gaten krijg dat ze me iets duidelijk probeerden te maken. Ik ging de verkeerde kant op, zo was al snel duidelijk. Zou dit tekenend worden voor vandaag?

Ik had goed ontbeten en mijn voeten zouden vandaag ook weer mee doen. 

Met het lopen is het goed gegaan. Vanochtend al vroeg vanuit O Cebreiro vertrokken  en netjes volgens schema tegen drieën in Triacastela aangekomen. Precies volgens schema, maar erg moe en van top tot teen onder het stof.

Wetend dat jullie de gedetailleerde landkaart van Spanje kennen, begrijpen jullie dat ik in de autonome regio Galicië ben aangekomen. Slechts 2,7 mln. inwoners op een stuk land dat ongeveer een kwart kleiner is dan Nederland. Dun bevolkt dus en voornamelijk levend van de landbouw en visserij. Van alle streken die aan de St. Jacobsroute liggen is Galicië het meest mysterieus. Nergens anders is zoveel bewaard gebleven van voorchristelijke tijden, van hunebedden tot symbolen uit de Bronstijd. Het is een gebied van sprookjes en fabels, heksen en tovenaars, onverwachte verschijningen en betoverde bossen en zwervende geesten.

Het is een wat achtergebleven gebied en veel mensen zijn hier weggetrokken.

Als je zo over het platteland loopt, heb je ook het idee dat deze streek pas sinds kort uit de Middeleeuwen gekomen is. Voor zo’n pelgrim als ik is dat natuurlijk geweldig, het gaat immers om de authentieke ervaring!

Wat dat betreft ben ik gisteren dan ook met m’n neus in de boter gevallen. 

In O Cebreiro stond ik in een van de stenen hutten, donker en laag, met meubels die nog bijna bomen zijn. Zwartgeblakerde kookpotten die boven een vuur in het midden van de hut hebben gehangen. De reuk hangt er nog steeds. Het dak heeft een punt van gevlochten riet.

Reeds vanaf de 9e eeuw verzorgde hier een kleine gemeenschap van benedictijner monniken de opvang van pelgrims. De in de dezelfde eeuw gebouwde kerk Santé Maria la Real is de oudste bewaarde kerk aan de route.

En natuurlijk ..... in O Cebreiro heeft rond 1300 een heus wonder plaatsgevonden ...

Hier zijn meer pelgrims op de route. Voornamelijk Spanjaarden en het doet me deugd om te zien dat ook zij het na de gehele dag in touw te zijn geweest, het ook niet allemaal gemakkelijk hebben. Ik zie ze vanavond strompelend naar een tafeltje op het terras lopen.

Nog ongeveer 145 km, tot morgen !