Nar Bari

Trani, over een wit plaveisel, door smalle straatjes. Een grote witte strak gebouwde kathedraal en klokkentoren. Hier lijkt alles volmaakt, het plein met de palmen, de fontein ... maar ik fiets er (te) snel doorheen.

Deze wereld vol prehistorische voetstappen, heiligen, engelen, processies etc. laat ik langzamerhand achter me. Graag fiets ik door, nog zuidelijker, naar Brindisi.

Het wordt steeds Griekser, al dat wit en blauw. Hier in het Zuiden van Italië verwijst alles naar het verleden, misschien wel meer naar de 8ste eeuw voor Christus toen de Grieken het hier al ontdekten. Misschien wel met de hulp van het orakel, dat het hier goed toeven zou zijn.

De regel dat alles wat niet mis kan gaan ook misgaat, bleek vandaag maar weer eens. Ik kan niet doorfietsen naar Brindisi, althans kunnen wel, maar er is geen schip meer dat me vandaar uit naar Griekenland kon overzetten. Nog net op tijd gezien en nog net op tijd een vliegtuigstoel, in een boot vanuit Bari, kunnen regelen. Poeh.

Ik accepteer wat het lot me toebedeelt. 

Brundisium was in de Romeinse tijd veruit de belangrijkste havenstad van het rijk. Daar  ratelden de karren met specerijen en overige handelswaar heen, maar ook marcheerden hier colonnes militairen om te scheep te gaan. Of de strijdwagens kwamen juist terug uit de oorlog, richting Caput Mundi.

Later de kruisvaarders  met als uiteindelijk doel Jerusalem. 

In Bari ga ik nog even de kerk van sinterklaas in, Sant Nicola. Ik ga de oude treden af naar naar de crypte en kom in een schemerige ruimte met gewelven en zuilen. Het ruikt er wat muffig. En daar ligt de Sint, althans het vermoedelijke graf is te zien, te midden van vele olielampjes en relieken. De heilige voor de reiziger.

Morgen ben ik in het land van denkers en tragedie schrijvers, dichters en beeldhouwers, maar natuurlijk ook het land van de meedogenloze soldaten.

Ik fiets naar het grote schip en rij haar ver opengesperde mond binnen, wat eigenlijk al bijna een mythische ervaring zou moeten zijn, maar dat niet is. Ik zou nog steeds het liefst verder naar het zuiden willen fietsen. 

Het pad dat je afwijst is immers altijd spannender dan het pad dat je ingaat. Zo’n idee beving me bij het afscheid van Bari ook, wat zou ik allemaal missen.

Even later sta ik op het dek en kijk hoe we wegvaren. Op de achtergrond klinkt Frank Sinatra, niet de juiste muziek om in een Griekse stemming te komen lijkt me.

Of jullie er blij mee zijn of niet, voor mijn eigen gevoel wil ik vandaag graag afsluiten met de poëtische woorden van Ronnie Tober; ‘iedere avond, iedere morgen, denk ik aan jou’.

 Ciao tutti