Meppel, Staphorst en Zwolle

Gezellig Nederland organiseert weer het ene evenement na het andere. Wat wil je, het is weekend en mooi weer!

En zij zijn natuurlijk ook weer van de partij. Bij stadsherberg ‘Het Wapen van Emmen’ komen wat oudere mannen met glimmende bierbuiken, bollend in nauwsluitende shirtjes op hun wielerschoeisel vrolijk het terras afklepperen. Ze hijsen zich op hun smalle zadeltjes en stuiteren vervolgens over de kasseien ... op weg naar de volgende versnapering.

Meppel, een aardig historisch stadje, groot geworden door het turfsteken. Het was een doorvoerhaventje, in feite een kruising van vaarwegen. Nu is het wel enigszins een allegaartje aan bouwstijlen. Een paar historische panden, oude pakhuizen, maar ook nieuwbouw, hedendaagse zonnepanelen op de daken, zendmasten, alles door elkaar heen.

Afgelopen nacht heb ik in logement Frederiksoord geslapen, in De Maatschappij van Weldadigheid. Zoals al eerder geschreven bestond er twee eeuwen geleden veel armoede. Een derde van de bevolking leefde van aalmoezen en bedelarij. Om een aantal armlastigen een soort tweede kans te bieden werd in 1818 de eerste kolonie in Frederiksoord opgericht met het doel ‘.... den toestand der armen en lagere volksklassen te verbeteren ...’ 

De Maatschappij kocht daartoe grote onontgonnen stukken grond waar uit het hele land grote aantallen mensen en families naar toe werden gestuurd om het land te bewerken, naar school te gaan en discipline aan te leren.

Van Lennep heeft de kolonie in 1823 ook bezocht. Hij schrijft er heel positief over, maar heeft toch wel grote problemen met het feit dat de kerk en het kerkbezoek een weinig prominente plaats innemen.

Ikzelf heb in ieder geval genoten van een bezoekje aan het plaatselijk museum met een overzichtstentoonstelling.

Vervolgens op naar Staphorst. Even kijken wat daar te doen is. Veel in groen en blauw geschilderde boerderijen. Ook hier heb ik het plaatselijk museum bezocht. Dat viel niet tegen.

Om dan vervolgens iets verderop bij mijn volgende terras aan te komen, ‘Het Vliegend Hert’. 

Een groep vrouwen van ongeveer middelbare leeftijd arriveert daar ook, op verschillende tijdstippen. De een heeft wellicht in het openbaar vervoer vastgezeten, de ander heeft tegenwind gehad. De vreugde van de dames bij het weerzien is overweldigend en af en toe ook ontroerend. Het coronavirus heeft de afgelopen periode veel roet in het eten gegooid. Een voor een vallen ze elkaar om de nek. Wat zie jij er toch goed uit! De een draagt een hoedje, de ander een sportief petje, maar allen hadden vanochtend hun wandelschoenen aangetrokken.

Na een half uur verschijnt er een soort boswachter. Hij roept de vrouwen op om zich te verzamelen voor de wandeling. Een en al opwinding. Het is zeker een reünie of het vieren van de verjaardag van een van de aanwezigen. 

Ik heb natuurlijk een ontzettende zin om met ze mee te wandelen, dat begrijp je wel, om gezellig mee te praten over de kleinkinderen ....

Jammer dat ik toch echt op de fiets verder moet.

Richting Zwolle.

Dan bereik ik eerst nog m’n volgend terrasje. ‘Wij kijken niet in uw mond, kijkt u dus ook niet in onze keuken’, lees ik daar.

Ik bestel dus slechts een cappuccinootje en vervolg mijn weg.

Tot zover mijn te melden hoogtepunten. De sfeer in Zwolle is ontspannen en ik geniet. Voldaan dat ik de kilometers weer afgelegd heb.

Groetend, JW