Via Mariel naar Havana

Aan tafel klinkt het vertrouwde geluid. Het zijn de voor mij bekende stemmen die ik de afgelopen weken zo gemist heb. We zijn 's avonds neergestreken op een hoek van Plaza Vieja, waar, zodra wij kwamen aanlopen meteen een grote tafel voor acht personen in orde gemaakt werd.

 Els, de kinderen en hun vriendjes waren even daarvoor ook in Havana aangekomen. Zij vonden het geen enkel probleem om mij in Cuba te komen ophalen ..

Af en toe aan mijn glas nippend zit ik te genieten van iedereen en besef me daarbij dat thuis eigenlijk geen gebouw is, maar meer een gevoel.

Een goochelaar toont ons aan tafel zijn onnavolgbare trucs en laat ons in grote verwarring achter. Hoe deed hij dat nou? zijn vingertjes waren te snel voor ons. Beter te volgen was de tekenaar ... zijn product van die avond mag ik jullie echt niet onthouden, zie dan ook bijgaande foto voor het resultaat.

Ik ben blij dat ik enkele weken geleden in beweging ben gekomen. Het reizen, en dan zeker de manier waarop ik dat heb gedaan, maakt andere manieren van denken en leven aanschouwelijk. Door m'n fysieke aanwezigheid alleen al, is het natuurlijk heel anders dan wanneer ik gewoon een boekje over Cuba zou lezen. Ik hoop dat ik voor jullie middels mijn verhaaltjes en de foto's bij dit blog, ook het een en ander heb kunnen overbrengen. En dan niet alleen door het opsommen van feiten.

Nu ik terug ben uit West Cuba valt het mij zo op dat Havana veel commerciëler is dan het platteland. Wordt er daar nog oprecht en zonder bijbedoelingen gegroet, hier in Havana wordt de groet eerder gecombineerd met de vraag of ik een taxi nodig heb, een slaapplaats, internetkaarten etc.. Toerisme is een belangrijke inkomstenbron voor Cuba geworden. Het zorgt voor de broodnodige deviezen. Cuba dient bijna alles te importeren en heeft daarvoor de buitenlandse valuta hard nodig.

Elke dag legt er een groot cruiseschip aan in de haven van Havana. Meteen daarna bestormen enkele duizenden toeristen in een mum van tijd de terrasjes op de pleinen. Het is een complete invasie, waarop door de plaatselijke horeca, de artiesten en door de straatverkopers zeer adequaat wordt ingespeeld. Het lokale bier staat al even koud, de stoelen staan netjes en uitnodigend aangeschoven en mensen in zeer kleurige en nostalgische kledij lopen rond om met je op de foto te gaan. En ineens zie je ook met name vrouwen met grote sigaren in hun mond klaar zitten om met je op de foto te gaan ... tegen betaling natuurlijk. Ondertussen chagrijnig kijkend, danwel met een gemaakte valse lach.

Onder het toeziend oog van de receptionist heb ik mijn fiets weer in de KLM doos opgeborgen. De nieuw ingevlogen inbussleuteltjes zorgden voor een soepele demontage van m'n fiets. Over enkele dagen kom ik hem weer ophalen, maar nu eerst gaan we oostelijker, naar Trinidad. Ooit groot geworden door de suikerriet plantages.

Tot morgen!