Naar en in Bilbao

Het gevoel onderweg te zijn. Natregenen en zien dat daarna de zon toch weer doorkomt.

Ik zit hier aan een smal gammel tafeltje, waar een soort theedoek dienst doet als tafellaken. Ik heb even de tijd genomen om een van de tips, die ik heb gekregen toen ik van huis vertrok, op te volgen; om toch zeker goed en gezond te eten. 

Tegenover mij een plein met fonteinen, met kleine erupties water. Enkele kinderen rennen er doorheen, er tussendoor en proberen de waterstraaltjes uit te trappen. Honden schudden hun natte koppen.

Iemand zit op een houten bank en likt aan een vloeitje, een gitaarvormige hoes aan zijn voeten. Hij zal de gitaar wel ingepakt houden, er is immers nauwelijks publiek. Mensen lopen gehaast door en zien hem als een corona-melaatse.

Dat ik het soms fijn vind om alleen te zijn, heb ik al eens in een andere kroniek geschreven. Dat ik er trots op was als mijn ouders zeiden ‘hij kan zo goed alleen spelen’, maar nu vraag ik me toch ernstig af wat ik hier doe, zo alleen.

Zover van mijn geliefden.

Zo vaak hoeft het niet te zijn, maar de mogelijkheid om af en toe contact met een ander te leggen zou mijn verblijf toch wel wat veraangenamen. Dat contact is dankzij het rondwarende virus echter onmogelijk geworden. Behalve het reeds bestaande taalprobleem, zijn daar natuurlijk de mondkapjes en vooral de angstige en ook harde ogen daarboven bijgekomen.

Ik zou zo graag weer eens een glimlach op iemands gezicht willen zien.

Zo zit ik hier een beetje voor me uit te filosoferen en om een beetje wakker te worden bestel ik een kopje koffie, maar ik krijg een cappuccino. In de schuimkraag ontwaar ik een hartje en ik vraag me af of iedereen dat krijgt, of alleen leuke mensen ...

De serveerster zie ik niet meer, maar stilletjes geniet ik intens van m’n cappuccino. Het covid-19 probleem lijkt ineens ver weg.

Ik sta op en kan m’n mondkapje niet vinden .... bleek ie nog aan een oor te hangen.

Het leven blijft stuntelen, althans voor de meesten.

Adios amigos