Givet 110 km

Amay, wat een dag!

De onrbijtmevrouw was vanochtend waarschijnlijk nog op zoek naar haar goede humeur. Ik ben dan maar zonder eerst nog koffie gedronken te hebben vertrokken, naar Hoegaarden. Nu is het missen van die koffie natuurlijk geen probleem, maar wel dat ik meteen al in de beugels moest. De kasseien lagen er niet zo lekker bij en ook wist ik weer hoe het voelde om op vals plat omhoog te gaan.

Voor de "streek die rustige en evenwichtige landschappen biedt" had ik vanochtend even wat minder aandacht. 'De dorpen, het platteland en de bossen zorgen er op charmante wijze voor dat de aantrekkingskracht van de oude Ardennen behouden blijven". Later op de dag werd ik mij daar toch ook wel van bewust. En ach, ik moet natuurlijk niet zo klagen. Om maar weer met Arthur Schopenhauer te spreken: 'het ergste moet nog komen'. Dus geniet nu en geniet van dit moment.

Gebutst en flink door elkaar gestuiterd kwam ik aan.

Het was stil. Hoegaarden leek haar hoogtijdagen alweer een tijdje achter zich gelaten te hebben. Het is een klein dorpje met een klein dorpspleintje.

Ondertussen was het al wel de hoogste tijd voor mijn cappuccino, op het enige terras dan maar. Ik was net gaan zitten en er nam al meteen iemand schuin tegenover me plaats. Nu heb ik over het algemeen niet zo'n behoefte om een praatje te maken, ik ben daar ook niet zo goed in. Maar het zou waarschijnlijk de laatste dag zijn waarop ik me nog in het Nederlands verstaanbaar zou kunnen maken. Doelend op de rust in het dorp vroeg ik hem of er de laatste tijd nog iets spannends  gebeurde. "Nou", zei het mannetje, voor mij enigszins onverstaanbaar en toch wel met enige spot in zijn stem "in de ......straat hebben we sinds kort eenrichtingverkeer en op de Houtmarkt is plaats gemaakt voor een invalidenparkeerplaats". Ook de frietkot van ..... had een andere eigenaar gekregen. Jaaa, een enerverend dorpje. Altijd iets te doen en te beleven.

Ondertussen werd ik intens aangestaard door een Venetiaans blondje. Het was wel duidelijk dat ze me probeerde te verleiden, maar daar trapte ik wijselijk niet in. De dag was nog lang en ik zou al mijn energie hard nodig hebben. Haar blik negerend maakte ik enige tijd later een eind aan het babbeltje met mijn overbuurman. Tijd om verder te gaan.

Een activiteit hoeft niet zinnig te zijn om bij te dragen aan mijn geluk, bedenk ik me als ik weer op de fiets stap. Nee, eigenlijk is het eerder dat de meest onzinnige dingen het grootste geluk leveren.

Het is een lange dag geworden. Ik ben verder gereden dan oorspronkelijk de bedoeling was, maar er was bijna geen vrije hotelkamer meer te vinden. Vandaar dat ik verder naar het zuiden moest. Tot overmaat van ramp bleek ook nog dat Booking.com mijn reservering van vanochtend niet met het hotel gecommuniceerd had. Stress, alles zat vol! en ik kon natuurlijk niet even snel op mijn velo naar een hotel 50km verderop. 

Uiteindelijk heeft een gezin dat achter mij aan de receptie van het hotel stond één van hun twee kamers aan mij afgestaan..

Het is al laat, mijn lichtjes gaan langzaamaan uit.

Bonsoir, a bientot, JW