Consuegra en door naar Mora en dan Toledo

Fietsen is ook een vorm van reizen in jezelf. Wanneer ik fiets, passeert er van alles in m'n hoofd en blik ik terug op heel veel dingen. Zoals al eerder gezegd, het zijn slechts flarden. Fysiek gaat het fietsen me soms niet al te gemakkelijk af en heb ik daar meer mijn aandacht bij.

Zeker op zo'n dag als vandaag, Vaderdag, denk ik onder andere terug aan onze vakantiereizen van vroeger. Hoe we met een volgeladen auto vertrokken. Het lijkt me nog slechts gisteren. Onderweg werden er spelletjes gedaan zoals 'ik zie wat jij niet ziet' en andere spelletjes. Ieder had zijn eigen cd mee en er werd luidkeels meegezongen. Niet door mij, want ik zing alleen maar vals.

Ron Brandsteder was ook mee. Via de speakers legde hij ons de moeilijkste triviant vragen voor. Iedereen wilde dan met mij een teampje vormen, want ze vonden mij zo goed in dat soort spelletjes.

Dat was in de tijd dat ik nog hun grote held was.

Maar dingen veranderen. Alles gaat door en ons leven verandert constant van gedaante. Net als je denkt te weten hoe iets in elkaar steekt, blijkt alles toch weer anders. Ik denk daarbij aan onze dochters die ooit alle drie tegelijk aan mijn armen hingen en het uitkraaiden van plezier. Nu zijn ze meer bezig met hun mobieltjes en vinden ze hun vriendjes geweldig.

En wat ben ik toch trots op ze!

Maar nog niet zo lang geleden was ik hun grote held!

Het gaat hard, alles verandert en is in beweging en dat is eigenlijk wel goed.

De windmolens van Consuegra staan hoog boven de stad op een rij die op de golving van de heuvel meegaat. De Don laat zich wederom in de luren leggen. Sancho waarschuwt hem nog, maar het wil niet baten. Natuurlijk zijn dat geen molens maar mannen die daar wild met hun armen staan te maaien, gevaarlijke krijgers, hoog gezeten ridders!

Het was een ongelijk gevecht, waar onze ridder zwaar gehavend werd.

Hij had een aantal minuten nodig om weer bij zijn positieven te komen, stond op en vervolgde onvervaard zijn weg ....  onze grote idealist, onze dolende ridder.

Oh, wat voelde ik me gisteravond verwant met die ridder, met die grote naïeveling.

's Middags werd ik overvallen door een soort heimwee naar de held die ik was toen onze kinderen nog klein waren. Ik wilde ze het weer laten uitkraaien van plezier. Er moest dus een heldendaad verricht worden.

De fietstocht naar Consuegra was circa 70 km lang geweest en ik vond dat daar nog wel 40 km bij zouden kunnen door naar Mora door te fietsen. De kinderen zullen er wel niet van kraaien, maar toch ... in mijn ogen een heldendaad. Zoals ik ook ooit met een krokodil gevochten heb.

Onvervaard en al ver in de middag vertrok ik bij 40 graden Celsius.

Gehavend als de echte Don Quijote kwam ik eind van de middag pas aan. Ik kon geen trap meer doen. Mijn gevecht met de heuvels was een ongelijke strijd gebleken.

Och, wat was ik bekaf!

Inmiddels ben ik nu ook bij mijn positieven gekomen en ga zo een lekker hapje eten.

Morgen gaat de reis verder. Tot dan amigos, JW